به‌دلیل نوآوری‌ها و تحقیقات جدیدی که در عرصه پزشکی به بار نشسته و تدابیری که مسئولان و متولیان امور بهداشتی، آموزشی و شهری اتخاذ کرده‌اند متوسط طول عمر جهانی افزایش یافته است. امروزه در کشورهای توسعه یافته تلاش می‌شود علاوه بر ارائه توصیه‌های مربوط به تغییر در سبک تغذیه و شیوه زندگی، روش‌های مبتنی بر پیشگیری نیز مقدم بر روش‌های درمانی قرار گیرد، بر همین اساس بخشی از دروس در کشورهای توسعه‌یافته به دروسی با محتوای رعایت بهداشت و پیروی از سبک زندگی مطلوب اختصاص یافته است.
علاوه بر این مقامات بهداشتی و حتی در برخی موارد مقامات سیاسی این کشورها با حضور در برنامه‌های تلویزیونی و با گفت‌وگو در سایت‌ها و خبرگزاری‌ها و با حضور در مدارس در زمینه رعایت بهداشت و اصول سلامتی در جامعه فرهنگ‌سازی می‌کنند. در‌واقع در طول 2دهه اخیر نگاه به حوزه سلامت و بهداشت به‌طور ویژه‌ای در کشورهای توسعه‌یافته تغییر کرده است و همین عاملی شده است تا طول عمر متولدین سال 2012 نسبت به متولدین سال1990، 6سال بیشتر ارزیابی شود.
سازمان بهداشت جهانی (WHO) در گزارش سال ۲۰۱۴ خود راجع به امید به زندگی و طول عمر می‌‌گوید: اینکه موالید سال ۲۰۱۲ نسبت به موالید سال۱۹۹۰ به‌طور متوسط ۶ سال بیشتر عمر می‌کنند را باید نتیجه مبارزه علیه مرگ‌ومیر کودکان و رشته‌ای از بیماری‌ها دانست. بیشترین طول عمر متوسط که ۸۴ سال است را ژاپنی‌ها دارند.
بعد از آن کشورهای ایرلند، استرالیا، ایتالیا، سن مارینو، سوئیس و سنگاپور قرار می‌گیرند که طول عمر متوسط در آنها ۸۳ سال است. رده بعدی متعلق به فرانسه، ایسلند، کانادا، لوکزامبورگ، موناکو، نیوزلند، نروژ، اسپانیا و سوئد با طول عمر متوسط ۸۲ سال است. در انتهای جدول، کشورهای آفریقایی سیرالئون (۴۶سال)، لسوتو (۵۰ سال)، جمهوری آفریقای مرکزی (۵۱ سال)، چاد (۵۱) سال و سایر کشورهای توسعه نیافته در این منطقه قرار می‌گیرند. براساس این گزارش، پسر و دختری که در سال ۲۰۱۲ در ایران به دنیا آمده‌‌اند می‌توانند به‌ترتیب ۷۲ و ۷۶ سال عمر کنند.
