زمینی که قرار بود غذای او و 4 نوه یتیم شده‌اش را تامین کند، اکنون چیزی جز محل جولان کلاغ‌ها که در بین ساقه‌های خشک وشکسته ذرت می‌لولند نیست.
او درحالی که کیسه 50کیلویی نیمه پری از ذرت را که همه محصولی است که امسال برداشت کرد نشان می‌دهد می‌گوید: خبری از باران نیست. این سومین سال پیاپی است که زمین محصولی ندارد و وضعیت امسال به مراتب بدتر از سال‌های قبل است، این محصول فقط کفاف 2 تا 3 هفته را می‌دهد و نمی‌دانیم بعد از آن باید چه کار کنیم.
کمبود غذا در زیمبابوه، جایی که سیاست‌های غلط دولت رابرت موگابه، رئیس جمهوری به نابودی کشت و زرع صنعتی که برای میلیون‌ها نفر کار به وجود آورده بود و غذای کل منطقه را تامین می‌کرد دیگر موضوع جدیدی نیست. اما امسال، کمبود محصول با تورمی همراه شده که برخی آن را تا 10تا15 هزار درصد تخمین می‌زنند.
دیوب نمی‌داند چطور باید ماه‌های باقیمانده سال را در غیاب محصولی مناسب سرکند. موقعیت به گونه‌ای است که او و نوه‌هایش اکثر روزها را به گرسنگی سر می‌کنند، گاه برای رفع این گرسنگی برگ گیاهان سبز را می‌جوند و در حالی که می‌دانند باید معده درد دلهره‌آوری را بعدا تحمل کنند.
مجموع برداشت ذرت در سال زراعی جاری نیم میلیون تن برآورد شده که از4/1 میلیون تنی که مورد نیاز است به مراتب کمتر است. اگرچه تحمل این شرایط برای مردم دشوار است اما به نظر می‌رسد دولت موگابه کاملا از اوضاع رضایت دارد چون در صورت مهار این مشکل قادر به کسب آرا در انتخابات سال آتی خواهد بود.
ناکافی بودن موادغذایی با گسترش رقت آور ایدز و قطع مکرر برق و خرابی خطوط تلفن و دسترسی نداشتن به آب آشامیدنی سالم عجین شده تا مشکلات مردم زیمبابوه را به حداکثر برساند.
سازمان ملل تعداد زیمبابوه‌ای‌هایی که این کشور را ترک کرده اند در حدود 4میلیون نفر برآورد کرده است و دیگر هیچ‌کس به درستی نمی‌داند زیمبابوه چقدر جمعیت دارد. یک دیپلمات خارجی مقیم می‌گوید: جمعیت ممکن است به حدود 8میلیون نفر کاهش یافته باشد که فاصله زیادی با آمارهای رسمی 12میلیون نفری دارد.
طی 15سال گذشته، امید به زندگی به 34سال برای زنان و 37سال برای مردان کاهش یافته که پایین‌ترین سطح در تمامی دنیاست. روندی که برخی از آن تحت عنوان نسل کشی آرام در زیمبابوه یاد می‌کنند موجب شده این کشور بیش از هر جایی در دنیا یتیم داشته باشد.
صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل متحد تعداد کودکان یتیم شده زیمبابوه را در حدود 1.4 میلیون نفر برآورد می‌کند.
با رشد تورم حقوق کارکنان دولت دیگر برای پوشش دادن هزینه‌های تردد آنان کافی نیست. به سختی می‌توان در بیمارستان‌های زیمبابوه دکتری یافت. براساس برآوردهای یونیسف نیمی از مشاغل پزشکی در زیمبابوه خالی است و تعداد پزشکان اهل زیمبابوه در منچستربه مراتب بیشتر ازحراره است.
تنها پزشکان نیستند که زیمبابوه را ترک می‌کنند، تعداد استادان دانشگاه از 1200 به کمتر از 600 نفر کاهش یافته است. اتحادیه معلمان،تعداد معلمان را که تنها بین ماه ژانویه و فوریه این کشور را ترک کردند در حدود 5هزار نفر برآورد کرده است.
بخش اعظم مهاجران مرد هستند که برای یافتن کار و ارسال پول برای خانواده‌هایشان کشور را ترک گفته‌اند، اما تعداد زنان و کودکان هم کم نیست. این روندی است که گمان نمی‌رود به این زودی‌ها متوقف شود و باید منتظر روزهایی بدتر در زیمبابوه بود.
اشپیگل/ 10 جولای
