رسم باستانی ساتی که براساس آن زن بیوه خود را به داخل آتش مراسم تدفین همسرش می‌انداخت تا همراه او سوزانده شود، برای نخستین بار در سال 1829 ممنوع شد. این قانون در سال 1987 تقویت شد اما اکنون نمونه‌های نادری از آن هنوز هم در بخش‌هایی از هندوستان مشاهده می‌شود.
هیأتی در سطح وزرا در حال آماده کردن اصلاحیه‌هایی به قانون ممانعت از قانون ساتی سال 1987 هستند تا اطمینان حاصل کنند که این رسم باستانی ریشه‌‌کن شده است.
یکی از مقامات وزارت پیشرفت زنان و کودکان گفت: حتی اجرای یک نمونه از این رسم باستانی نیز به نظر ما بسیار حاد است. ما احساس می‌کنیم تقویت این قانون می‌تواند عامل بازدارنده باشد.
از دیگر پیشنهادات این است که مجازات انجام این رسم از هفت سال به حبس ابد افزایش یابد. این پیشنهادات به منظور تصویب به اعضای کابینه دولت ارائه می‌شود و در جلسه آینده پارلمان که ماه آگوست آغاز می‌شود، مطرح خواهد شد.
ساتی به معنای زن وفادار است که از سوی برخی هندوها ایثار و از خودگذشتگی محسوب می‌شود. سالیان پیش، زمانی که زن جوانی با لباس عروسی خود داخل آتشی که جسد همسرش را می‌سوزاند شد، هزاران نفر این صحنه را تماشا می‌کردند و حتی عده بسیاری به‌عنوان تشویق به طرف وی تخم مرغ پرتاب می‌کردند.
در ابتدا دولت مجازات این اقدام را 7 سال زندان و جریمه 30 هزار روپیه‌ای دانست، اما بعد از آن‌که در سپتامبر سال گذشته زن 95 ساله‌ای در دهکده‌ای در مرکز هندوستان خود را در آتش جسد همسرش سوزاند، دولت هند به فکر تشدید مجازات‌ها افتاد.
این درحالی است که دولت هند قصد دارد سقط‌هایی که معمولاً برای از بین بردن جنین ناخواسته دختران و با کمک راه‌های غیرقانونی انجام می‌شود را نیز محدود کند.با وجود قانون ممنوعیت تعیین جنسیت در کشوری که مردمش نوزادان پسر را بیشتر ترجیح می‌دهند، بسیاری از والدین جنین‌های دختر را با استفاده از تکنولوژی رو به رشد روز و کمک پزشکانی که به خاطر پول اقدام به انجام سقط‌های غیرقانونی می‌کنند، از بین می‌برند.
البته بعضی از فعالان این حوزه معتقدند که برنامه دولت هند برای ثبت آمار تمام بارداری‌ها در کشوری با 1/1 بیلیون نفر جمعیت که بیش از 50 درصد زنان آن بدون دریافت کمک‌های پزشکی و در منزل زایمان می‌کنند، خیالی بیش نیست.
در حال حاضر، میزان مرگ و میر نوزادان در هند برابر 57نفر از هر 1000 نوزادی است که زنده متولد می‌شوند که این مقدار بیشتر از آمار کشورهای فقیری مثل بنگلادش و نامیبیا و دو برابر نرخ مرگ و میر نوزادان در مصر است.
بسیاری از والدین هندوستانی به این دلیل فرزند پسر را ترجیح می‌دهند که در آینده نان‌آور خانواده می‌شود و در دوران کهنسالی از آنان مراقبت می‌کنند، در حالی که دختران در سنین ازدواج برای تهیه جهیزیه، خانواده را متحمل هزینه‌های سنگینی می‌کنند!
