آن هم اوقاتی که معمولاً مختص استراحت و حضور در جمع خانواده است برای همراهی و همدلی با آنها؟
شکی نیست که سریال‌ها جذاب‌ترین نوع برنامه‌های تلویزیونی هستند و به جز بهره‌گیری از قصه و درام برای سرگرمی و ایجاد کشش، فرصتی برای مخاطبان خود فراهم می‌کنند که موقعیت‌ها و شرایط جدید یا متفاوت نسبت به آنچه در زندگی خود داشته‌اند را به واسطه داستان یک سریال تجربه کنند. اما همین نوع خاص از برنامه‌های تلویزیونی در جریان همراهی مخاطب و درگیر کردنش، انواع پیام‌ها را که می‌توانند شامل هشدار، آگاهی بخشی، اطلاع رسانی، معرفی یا ... باشند، با واسطه و غیر مستقیم انتقال دهند.
با این وصف باز باید به سؤالی پاسخ داد که شاید خیلی پیشتر از اینها مسئولان صدا و سیما به آن اندیشیده باشند اما از آنجا که در ارائه راهکار چندان توانمند نبوده‌اند بد نیست دوباره به این سؤال توجه کرد و به پاسخش کاربردی‌تر اندیشید. آیا با توجه به تأثیر سریال‌های تلویزیونی بر مخاطبان، بخصوص مخاطبان کودک و نوجوان، آیا ضرورتی دارد چنین سریال‌هایی از شبکه‌های مختلف تلویزیون شاهد باشیم؟
بی‌تردید کسی نیست که چنین ضرورتی را نادیده بگیرد، اما این وظیفه مدیران و دست‌اندرکاران تولید در سیماست که چارچوب‌ها و اهداف دقیق و هوشمندانه‌ای برای انتخاب و پخش سریال‌های خارجی داشته باشند و در کنارش برنامه‌ریزی دقیقی برای تولیدات داخلی! سریال‌های خارجی سیما و بیشتر سریال‌های پلیسی که از تلویزیون‌ها و کمپانی‌های خارجی خریداری می‌شوند، معمولاً از تولیدات خوب، ارزشمند و حائز حداقل استاندارد‌های سریال‌های تلویزیونی هستند که برای پخش از شبکه‌های سیما انتخاب می‌شوند و از بابت انتخابشان باید به مدیران تأمین برنامه سازمان صدا و سیما تبریک گفت.
اما فراموش نکنیم که این سریال‌ها در نشان دادن نحوه زندگی، آداب و رسوم و سنت‌ها و تفکرات دیگران به ما ایرانی‌ها نقش فوق‌العاده‌ای را بازی می‌کنند.
