به گزارش مهر؛ فیلم سینمایی «ملبورن» به کارگردانی نیما جاویدی و تهيه كنندگي جواد نوروز بيگي این روزها در سینماهای کشور در حال اکران است و بازیگرانی چون پیمان معادی، نگار جواهریان، روشنک گرامی، مارتین شمعون پور، شیرین یزدان بخش، الهام کردا در آن حضور دارند.
گفتگو با عوامل اين فيلم را در ذيل بخوانيد:
- آقای نوروزبیگی، زمانی که «ملبورن» پروانه ساخت دریافت کرد تا ساخته و اکران شد با فراز و فرودهایی همراه بود. این حواشی از کجا نشات گرفته بود؟
جواد نوروزبیگی: فیلمنامه «ملبورن» قبل از اینکه به دست من برسد، بین تعدادی از تهیه کنندگان پخش شده و تعدادی از تهیه کنندگان این فیلمنامه را خوانده بودند. علاوه بر آن تیمی کاملا حرفه ای برای ساخت «ملبورن» دور هم جمع شدند که برای یک فیلم اولی بعید بود و این خودش برای خیلی ها کنجکاوی برانگیز و عجیب بود.
فیلم حواشی بسیار داشت، یکی از حواشی آن این بود که از کانون کارگردانان به من زنگ زدند و گفتند که فلان فامیل نیما جاویدی پول گذاشته و این فیلم ساخته شده و تو هم یک مقدار از این مبلغ را برداشته ای! اگر هم چنین اتفاقی رخ داده بود که نیفتاده بود، ایرادی نداشت. من یک تهیه کننده ام و فلان فامیل کارگردان مبلغی را برای ساخت در اختیار من قرار داده و من فیلم را ساخته ام و مبلغی از این پول را هم برداشته ام این چه ایرادی می توانست داشته باشد؟!
حتی یکی دیگر از دوستان خوبمان زنگ زد و گفت تو خون این کارگردان را در شیشه کرده ای. او پول آورده است و تنها 40 درصد از سرمایه صرف فیلم شده و باقی را خودت برداشته ای.
نیما جاویدی: بامزه است! علاوه بر حاشیه هایی از این دست یکی از مشکلات دیگر این بود که بعضی‌ها گفته بودند من در استرالیا به دنیا آمده ام و اصلا نمی توانم فارسی صحبت کنم. به همین دلیل مجبور شدم با بعضی از مسئولان صحبت کنم تا باور کنند که می توانم فارسی صحبت کنم.
نوروزبیگی: هرچند حرف های بسیاری درباره فیلم وجود داشت اما آنچه که مهم است این که یک فیلم خوب با یک گروه حرفه ای ساخته شد. من تمام سعیم را کردم که برای این فیلم کم کاری نکنم شاید در فیلم کمبودهایی وجود داشته باشد اما من سعی کردم کم نگذارم. البته در این فیلم تنش هایی وجود داشت اما باید تاکید کنم که هومن بهمنش یکی از حامیان اصلی کار بود.
- سرمایه‌گذاری روی فیلم‌های کارگردان های اول سخت است، آن هم در شرایطی که سینما را به عنوان صنعت و اقتصاد نگاه کنیم.
نوروزبیگی: زمانی که فیلمنامه را به صاحبان سرمایه ارائه می دهیم اگر از فیلمنامه خوششان بیاید بخش تجربه کارگردان را به ما تخفیف می دهند و در چنین شرایطی با چیدن بازیگر و دیگر عوامل حرفه ای این مساله را جبران می کنیم. اصل سرمایه این فیلم ها توسط بانک و حامیان دیگر تامین می شود البته این به این معنا نیست که چنین حامیانی من را قبول دارند بلکه آنها اثر خوب را می شناسند و روی آن سرمایه گذاری می کنند.
بانکی که سرمایه گذاری این فیلم را برعهده داشت به معنای کامل نگاه فرهنگی به تولید فیلم داشت و حتی وقتی من برای تبلیغ فیلم یک اسپانسر مواد غذایی پیدا کردم، آن را نپذیرفت و گفت چنین اسپانسری در شان فیلم و بانک نیست. من از اینکه یک فیلم توانسته بود برای یک بانک شان بیاورد بسیار خوشحال شدم. آن ها معتقد بودند که شان این فیلم در حدی است که نباید از چنین اسپانسرهایی استفاده کرد و این برای من و افرادی مثل من که چنین فیلم هایی را می سازند تشویق کننده است.
هومن بهمنش: بانک یکی از بنگاه های اقتصادی مهم در هر کشور است و خیلی مهم است که یک بانک نگاه کاملا فرهنگی به سرمایه گذاری خود داشته باشد.
جاویدی: خوشبختانه بانک هیچ اعمال نظری در فیلم ندارد و ما هیچ کجای فیلم ردپایی از آن نمی بینیم و تنها بانک به یک جمله تقدیم در ابتدای فیلم بسنده کرده است. من هر جای دنیا که می رفتم هیچ کس باور نمی کرد که یک بانک خصوصی بدون تبلیغات و یا اعمال نظر روی فیلم سرمایه گذاری کرده باشد. حتی معتقد بودند که این بانک سیاست های بانکی خود را در فیلم اعمال کرده است و من در پاسخ می گفتم که تا آنجا که من اطلاع دارم هیچ سیاستی پشت این حمایت وجود ندارد.
بهمنش: مگر سقف فروش در سینمای ایران تا چه اندازه است، اگر این فیلم 10 میلیارد تومان هم فروش داشته باشد، رقمی برای بانک سرمایه‌گذار به شمار می رود؟ این بانک به چنین نتیجه‌ای رسیده است که به ویترین فرهنگی خود توجه و یک پوزیشن فرهنگی و هنری برای خود طراحی کنند.
نوروزبیگی: من چهار فیلم ساختم که بانک با برنامه ریزی برای این فیلم ها سرمایه گذاری کرد، اول که به دنبال این بود تا با سرمایه گذاری روی یکی از این فیلم ها رکورد فروش را بزند و موفق شد. اما سرمایه‌گذاری روی سه فیلم دیگر را با هدف بالابردن سطح فرهنگی سینمای ایران انجام داد. این بانک در سرمایه گذاری در فیلم به دنبال درآمد نیست اما خوشبختانه فیلم هایی را می سازد که درآمدزا می شود.
- انتخاب عوامل و بازیگرها انتخاب کارگردان و یا تهیه کننده بود؟
جاویدی: آقای نوروزبیگی به عنوان تهیه کننده هیچ تحمیلی برای چگونگی انتخاب بازیگران نداشت. البته شاید پیشنهادهایی برای فیلم می دادند اما تحمیل نمی کردند و این مساله خوشایند بود که آقای نوروزبیگی در این زمینه با من همراهی کرد. آقای نوروزبیگی برای تولید یک اثر به عنوان فیلم اول خیلی تلاش کرد و بهترین ها را فراهم کرد. قطعا درک او از فیلمنامه باعث شد تا چنین شرایطی را فراهم کند. او تمام توان خود را برای این فیلم گذاشت و ماحصل آن اثری است که می بینیم.
- «ملبورن» جوایزی متعددی در جشنواره های بین المللی گرفت و شاید می‌توانست از گزینه‌های پیشنهادی ایران به اسکار هم باشد.
نوروزبیگی: شاید یکی از دلایلی که سبب شد فیلم امسال برای انتخاب در اسکار دیده نشود، این بود که حضور در جشنواره های فیلم و دریافت جوایز مختلف درست بعد از پروسه انتخاب نماینده ایران برای اسکار بود. پیش‌بینی من این است که «ملبورن» می تواند به عنوان یکی از گزینه های نماینده ایران در اسکار 2016 حضور داشته باشد.
بهمنش: به نظر من «ملبورن» شایستگی حضور در اسکار را دارد، چرا که ارکان شایسته تری نسبت به بسیاری از فیلم ها که حتی من در آن کار کرده ام، دارد. پخش بین الملل فیلم می تواند تاثیر بالایی در انتخاب این فیلم داشته باشد.
من به نوعی از اعضای این دفتر هستم. در جریان متعارف سینمای ایران نسبت به تعریف تهیه کننده اشتباهاتی وجود دارد. در سینمای ایران مشاوره، نظارت و تدبیر تهیه کننده در بسیاری از جاها با دخالت جای خود را عوض می کند و این باعث شده تا به سینمای ایران ضربه بزند. امیدوارم زمانی جایگاه تهیه کننده در سینمای ایران آسیب شناسی شود و به تعریف درستی از تهیه کنندگی در سینمای ایران دست یابیم. در چند فیلمی که با نوروزبیگی کار کردم به این نتیجه رسیدم که در این فیلم ها آسایش و امنیت روانی وجود دارد و هر توصیه ای هم از سوی تهیه کننده صورت گرفته بعدها به این نتیجه رسیده ام که به صلاح فیلم و عوامل بوده است. برای من خوشآیند است که چنین تهیه کننده ای به حرفه، تخصص و کار من اعتماد می کند و این نگاه را دارند که اجازه کار کردن به عوامل فیلم را می دهند.
نوروزبیگی: تبلیغ و حمایت از فیلم هایی مانند «ملبورن» برای سینمای ایران بسیار با اهمیت است و مطبوعات در این زمینه می توانند موثر باشند، چنین فیلم هایی می توانند سطح سینمای ایران را بالا ببرند، اگر چنین فیلم هایی در گیشه موفق شوند بسیاری از کارگردانان به سمت ساخت چنین فیلم هایی می روند.
بهمنش: ما هرچه بتوانیم مردم را متوجه سینما بکنیم می تواند بسیار مهم باشد. کاری که انجام می دهیم می تواند رونقی بوجود آورد که دامنه فعالیت همه ما را پوياتر کند. البته نباید فراموش کرد که اگر من هم «ملبورن» را به عنوان یک مخاطب می دیدیم اذیت می شدم، چون در سایت ها و فضاهای مجازی نظرات مختلفی درباره این فیلم نوشته شده است. مثلاً اينكه «ملبورن» مخاطب را اذیت می کند و آزار می دهد. اگر بخواهیم فیلم هایی را در تاریخ سینمای جهان ردیف کنیم که چنین کاری را با مخاطب کرده اند، می بینید که نام فیلمسازان مطرح و شناخته شده ای از سینما در این لیست به چشم می خورد. اما ماجرا این است که فیلمی که بتواند مخاطب را در کنار آزار دادن به فکر وادارد و ما را متوجه زندگی کند بسیار مهم است.
مانند «درباره الی» به کارگردانی اصغر فرهادی. این فیلم من را اذیت کرد اما بعد از گذشت سال ها هنوز از فیلم جدا نشده ام، البته در این میان «جدایی نادر از سیمین» کمتر این کار را با من کرده است. کافی است کمی فکر کنیم که خوب حالا همیشه به سینما رفته ایم خندیده ایم، دست زدیم و خوشحال بیرون آمدیم، اما گاهی لازم است که چنین سینمایی به ما تذکر دهد. فاجعه ای که در «ملبورن» رخ داده فاجعه ای است که هیچ نسلی نمی تواند بگوید که من از این مساله دور می مانم. متاسفانه به خاطر اینکه سیستم های آموزشی ما در تلویزیون و مدارس سیستم های محافظه کارانه است، حضور چنین فیلم هایی در سینمای ایران و مواجهه مردم با چنین موضوعاتی می تواند جنبه آموزشی داشته و پیشگیری قبل از درمان باشد.
- خانم گرامی، شما به عنوان یکی از شخصیت های فرعی نقش خواهر امیرعلی را بازی کردید، هرچند این نقش کوتاه بود اما می توان گفت نقش تاثیرگذاری بود. انتخاب شما در این فیلم چگونه صورت گرفت؟
روشنک گرامی: در ابتدا قرار بود برای نقش مامور سرشماری در فیلم حضور داشتم، با نیما جاویدی جلسه گذاشتیم اما بعد تصمیم گرفته شد تا نقش خواهر امیرعلی در فیلم را بازی کنم. قبل از اینکه برای بازی در این فیلم دعوت شوم از فیلمنامه شنیده بودم و حسودی می کردم که چرا من در این فیلم بازی نمی کنم. یکی از تجربیات خوب بازی در این فیلم این بود که زمان زیادی را برای شناخت یک نقش کوچک صرف کرده و تحقیقات بسیاری درباره آن انجام دادم.
نکته دیگر این بود که من باید نقش دختری را بازی می کردم که 12 سال از او بزرگتر بودم. این شخصیت یک دختر بسیار شیطان بود که با شخصیت اصلی من کاملا متفاوت است و برای رسیدن این نقش پروسه جذابی را پشت سر گذاشتم. هرچند این نقش کوچک بود اما برای اینکه دیده شود نیاز داشت تا بیشتر شناخته شود.
نقش های کوتاه همیشه سخت تر است و بازیگر باید آن را به گونه ای بازی کند که بعدها نیازی به درآوردن پلان های نقش کوتاه نباشد. در واقع پذیرفتن این شخصیت بسیار سخت بود چرا که نشان دادن بخشی از شخصیت امیرعلی بر دوش من بود. اگر من آن را بد بازی می کردم به فیلم و امیرعلی لطمه می زد به همین دلیل بازی در نقش های کوچک در فیلم ها بسیار مهم است. اگر توانستم این نقش را خوب و تاثیرگذار بازی کنم بیشتر به خاطر حساسیت ها و زمانی بود که نیما جاویدی برای درآوردن این نقش گذاشته بود.
جاویدی: روشنک گرامی پشت‌کار زیادی دارد و برای او بازیگری کار جدی است. یادم می آید که به او گفته بودم این شخصیت پدربزرگی دارد که یک عطاری دارد، به همین دلیل تو برعکس دیگر دختران، باید آگاهی بیشتری نسبت به داروهای گیاهی داشته باشی. مدتی بعد یک عرق گیاهی برای من آورد و گفت این برای استرس خوب است و من بعدها فهمیدم منظورش از این کار چه بوده است. او نقش را هر چند کوچک جدی گرفته بود و با اینکه نقش از او دور بود اما توانست به خوبی از پس آن برآید.
در مورد تاثیرگذاری این شخصیت هم باید بگویم که شخصیت‌های فرعی این فیلم مثل نازی، علی رغم پیشبرد داستان، به تعریف هر چه بهتر شخصیت‌های اصلی برای بیننده کمک می کنند. امیرعلی در برخورد با نازی نقش «برادر بزرگتر بداخلاق» را بازی می کند، برادری که در جاهایی جدی و در جاهایی بسیار باهوش است، مثلا در صحنه بلند کردن سیگار حضور نازی باعث می شود بیننده متوجه این وجه از شخصیت امیر علی بشود. ما برای نشان دادن هوش و دقت امیرعلی که به نوعی حکم کارآگاه در این درام معمایی را دارد و علت اتفاق اصلی فیلم را هم او کشف می کند به چنین صحنه هایی نیاز داشتیم. همچنین شخصیت فرعی ای مثل نازی به تغییر حال و هوای فضای حاکم در فیلم کمک می کند که خودش بحث دیگری است.
نظر شما