برای اروپا و آمریکا سه مسئله مهم عراق، برنامه هسته‌ای ایران و لبنان روی میز کار است که بازیگران سنتی این ماجراها (آمریکا و انگلیس) از ظرفیت لازم و از اعتبار کافی برای حل آن برخوردار نیستند.
نیمه فصل بهار که دولت جدید فرانسه زمام امور خارجی این کشور را در دست گرفت تحلیلگران از نزدیکی آمریکا و فرانسه و پایان دوران شیراک یاد کردند.
ژاک شیراک، رئیس‌جمهور سابق فرانسه از همراهی آمریکا در حمله به عراق برای سرنگون کردن صدام حسین خودداری کرد و کوشنر معتقد است همین کناره‌گیری شیراک از جورج بوش، رئیس‌جمهور آمریکا حمله به عراق را رقم زد!
در عین حال کوشنر از معدود چهره‌های شناخته شده فرانسوی است که هیچگاه حمله آمریکا به عراق را محکوم نکرده است. هرچند دروغ بودن بحث استقرار دمکراسی در عراق و مقابله با سلاح‌های کشتار جمعی در این کشور (علت‌های اعلان شده حمله به عراق) مدت‌هاست که برملا شده است.
سارکوزی و کوشنر فقط به این رضایت داده‌اند که بگویند حمله به عراق «اشتباه» بوده است. در چند ماه اخیر دولت فرانسه فرستاده ویژه‌ای را برای بررسی مسئله لبنان تعیین کرده و به‌شدت در جهت تثبیت نقش پاریس در معادلات لبنان حرکت می‌کند.
در بحث برنامه هسته‌ای ایران، دولت فرانسه موضعی بسیار تند و افراطی اتخاذ می‌کند و به رغم همه گزارش‌های آژانس بین‌المللی انرژی اتمی دائر بر همکاری‌های مؤثر و گسترده ایران، این همکاری‌ها را «ناکافی» می‌خواند و همچنان بر موضع «تعلیق» برنامه هسته‌ای ایران اصرار دارد و در پی تصویب قطعنامه‌های شدیدتر بر ضد ایران است.
هفته گذشته کوشنر با سفر به بغداد سعی کرد به‌صورت آشکار تغییر سیاست فرانسه در خاورمیانه را نشان دهد. همه این تحولات در حالی صورت می‌گیرد که کشورهای اروپایی از فضای همراهی با آمریکا در دوره پس از 11 سپتامبر فاصله می‌گیرند و در صدد بازگشت به روابط خاورمیانه‌ای خود در دوره قبل از 11 سپتامبر هستند.
کشورهای اروپایی مثل انگلیس، ایتالیا، اسپانیا وکم و بیش آلمان در حالی که هر روز از سیاست آمریکایی در خاورمیانه دور می‌شوند و حتی دولت بوش درصدد خروج آبرومندانه از عراق است، فرانسه اعلان می‌کند که قصد حضور در عراق را دارد. این نوع برخلاف جریان آب شنا کردن به چه معنی است. آیا این سیاست فرانسه کمک به آمریکا یا کمک به خود است؟
بی‌تردید وقتی شیراک با حمله آمریکا به عراق مخالفت کرد به اهمیت منافع فرانسه، به عمق روابط فرانسه و آمریکا و به ارزش روابط اروپا و آمریکا واقف بود با وجود این فقط به دلیل این که از خاورمیانه شناخت بیشتری داشت عملیات آمریکا در عراق را موفقیت‌آمیز نمی‌دانست.
از این رو به همان دلیل که شیراک حاضر نشد با آمریکا همراهی کند دولت جدید فرانسه قصد دارد در خاورمیانه فعال‌تر برخورد کند. در واقع سیاست جدید فرانسه در خاورمیانه «فرصت‌طلبی» است.
فرانسه به‌خوبی بر این نکته واقف است که آسیب‌دیدگی اعتباری انگلیس و آمریکا در خاورمیانه به‌اندازه‌ای است که حداقل تا 2 دهه آینده آثار آن بر جمله کشورهای خاورمیانه مؤثر خواهد بود لذا پاریس سعی دارد این خلاء قدرت (فقدان نقش موثر آمریکا و اروپا) در تحولات خاورمیانه را پر کند.
از نظر فرانسوی‌ها فرصت ایجادشده یک فرصت تاریخی است که در پوشش ابتکارات فرانسوی و ابتکارات اروپایی و در چارچوب سازمان ملل، موقعیت فرانسه را در خاورمیانه تقویت خواهد کرد.
