او یکی از شخصیت‌های شاخص مکتب فرانکفورت بود و شهرت او بیشتر به سبب همکاری‌اش با تئودور ادرنو در اثر مطالعاتی معروفشان در مورد صنایع فرهنگی بود که در سال ۱۹۴۷ با نام دیالکتیک روشنگری (dialectic of enlightenment) چاپ شد.
این کتاب در حقیقت نسخة پالایش‌شده استدلالی است که او در مقاله‌اش به نام هنر و فرهنگ توده (Art and Mass culture) در سال ۱۹۴۱ مطرح کرد.
تحلیل او در مورد علوم اجتماعی رایج، هنوز در مطالعات پژوهشی ارتباطی مورد استفاده قرار می‌گیرد.
او نقدی کوبنده در مخالفت با تجربه‌گرایی ارائه داده و می‌گوید تجربه‌گرایی، نقشی را که ارزش‌ها در تمامی تحقیقات بازی می‌کنند، در هاله‌ای از ابهام پیچیده است و غالباً به عنوان ابزاری پژوهشی، برای کنترل مردم به عنوان اشیا، عمل می‌کند.
نویسنده مدخل: CLAY STEINMAN
نظر شما