تئودور ویزنگرند آدورنو (Theodor Wiesengrund Adorno) یکی از اعضای کلیدی انستیتو مطالعات اجتماعی فرانکفورت بود. این انستیتو که به نام مکتب فرانکفورت شهرت یافت، در تاریخ پرتحول خود به معبد چهره‌های روشنفکری چون والتر بنیامین، هربرت مارکوزه و ماکس هورکهایمر و یورگن هابرماس (دستیار آدورنو) تبدیل شد.
آدورنو در سال ۱۹۳۸ در زمانی که انستیتوی مزبور به نیویورک منتقل شده بود، به آن پیوست. او در سال ۱۹۴۷ معروف‌ترین اثر خود را با هورکهایمر به نام دیالکتیک روشنگری (Dialectic of Enlightment) منتشر ساخت.
وی به دلیل مخالفت با موسیقی عوامانه، تبلیغات و سینما، به عنوان بخش‌هایی از صنایع فرهنگی که از نظر او به سلطه، فریب و به انقیاد کشاندن آگاهی مردم می‌انجامید، در معرض انتقاد عده‌ای، حتی هم‌عصران خود نظیر والتر بنیامین، قرار گرفت.
آرای آدورنو به سختی با مدل‌های جدید مربوط به مخاطب (audience) و یا مقوله عامیانه (popular) جور در می‌آید، با این همه، این آرا با توجه به گستره و بافتی که در آن می‌نوشت نیز سازگار است.
وی به دنبال گریز از آلمان و قرار گرفتن در شرایط کنترل فزاینده فرهنگ از سوی دولت آمریکا، عملاً در شرایط یکسان‌سازی فرهنگی و صنعتی به مراتب قوی‌تر از امروز، قرار گرفت.
نظر شما