در کشور ما مسائل دیگری ساماندهی وضعیت حمل و نقل را از اهمیت ویژه‌ای برخوردار کرده است.
اگر به یاد آوریم که در سال‌های 83-76 معادل 6/6218 میلیون دلار هزینه واردات بنزین شده است و واردات ما که در سال 61، 2/1 میلیون لیتر در روز بود به 7/22 میلیون لیتر در روز به سال 83 و 8/24 در سال 84 رسید؛ اگر مسئله آلودگی هوا را ذهن بیاوریم و مرور کنیم میلیون‌ها ساعتی که در ترافیک‌های سنگین از مردم به‌هدر می‌رود، آن‌گاه جدیت این مسئله بیشتر رخ می‌نماید.
ماده 22 برنامه چهارم توسعه و تبصره13 در قوانین بودجه سال 85 و 86 در راه تحقق این مهم به‌تصویب رسیدند.
بنزین سهمیه‌بندی شد، اما افزایش 8 درصدی ترافیک در مهر ماه امسال، نسبت به سال گذشته در 320 تقاطع هوشمند شهر تهران به مثابه شوکی جدی است که به یاد آوریم بسیاری از کارهایمان در خطر سقط قبل از تولد یا فوت زودهنگام قرار دارند.
در حالی که مدیریت شهری (مجموعه شورا و شهرداری) تمامی تلاش خود را برای مدیریت و کنترل ترافیک مهرماه و آغاز شش ماهه دوم سال آغاز کرده و به هر وسیله‌ای از جمله افتتاح خط اتوبوس پرسرعت تمسک جستند، انتقادات معاون محترم وزیر کشور نیز از نکاتی بود که روزهای گذشته، داستان نبود مدیریت واحد شهری و دخالت‌های گاه و بیگاه دولت در کارهای اجرایی مدیریت شهری به جای ایفای نقش سیاست‌گذاری، حمایت و هدایت را به ذهن متبادر ساخت.
گویی هر عملی که مدیریت شهری به آن دست زند را باید با دید شک و ابهام نگریست.
به‌یاد داشته باشیم که طبق آخرین آمارها بیش از 54 درصد جمعیت کل کشور در شهرها ساکن بوده و تا پایان برنامه چهارم توسعه، سهم جمعیت شهری به 69 درصد خواهد رسید و از این میان 33 درصد در شهرهای بالای یک میلیون نفر ساکن خواهند بود و باید بین تقاضا برای حمل و نقل و عرضه آن تعادل ایجاد کرد.
*نماینده شورای اسلامی شهر تهران
