البته این موضوع از اواسط دهه 90 که مسئله سوراخ لایه اوزون برفراز قطب جنوب جدی‌تر شده‌بود، همواره جزو مسائل و مشکلات پیش‌روی بشر بوده‌است و البته هنوز هیچ قدم جدی برای رفع این مشکل برداشته‌نشده‌است.
یکی از مهم‌ترین فعالیت‌ها در این زمینه پیمان کیوتو برای کنترل انتشار گازهای گلخانهای است.
اما درحالی که اکثر کشورهای دنیا این پیمان را امضا کرده‌اند، بزرگ‌ترین تولید‌کننده گازهای گلخانهای یعنی آمریکا که به‌تنهایی بیش از نیمی از گازهای گلخانهای دنیا را تولید می‌کند، هنوز زیربار این پیمان نرفته و عملا آن‌را عقیم گذاشته‌است.
لایه اوزون ناحیه‌ای از اتمسفر زمین است که از گاز اوزون (O3) تشکیل شده و یک سپر محافظ است که ما را در برابر تشعشعات زیان‌بار فرابنفش خورشید حفاظت می‌کند.
اما با تمام جفایی که بشر نسبت به محیط زیستش رواداشته، طبیعت از کار ننشسته‌است.
ایت پارس‌اسکای در یک خبر خوشحال کننده، نوشته‌است که نرخ افزایش سوراخ لایه اوزون نسبت به سال گذشته 30 در صد کمتر شدهاست.
طبق اندازه‌گیری‌های ماهواره انویست اسا، در سال گذشته جرمی معادل 40 میلیون تن از لایه اوزون نابود شده بود، در حالی که امسال این عدد 27.7 میلیون تن گزارش شدهاست.
این نتایج هرچند خوشحال‌کننده است اما لزوما به این معنا نیست که حفاظت از لایه اوزون کافی است، زیرا هنوز لایه اوزون ترمیم نشده.
مساحت سوراخ اوزون امسال به 24.7 میلیون کیلومتر مربع رسید که تقریبا با مساحت آمریکای شمالی برابر است، اما احتمال می‌‌رود این کاهش اندازه تصادفاً در اثر برهم‌کنش تغییر دمای طبیعی و دینامیک جوی به‌وجود آمده باشد.
