روز شکرگزاری از نعمت رمضان و سفره گسترده اش، که همه جان های تشنه را از سبوی تشنگی خویش، سیراب گردانید.
روز سپاسگزاری از میزبان مهربان این ضیافت است که زنجیرها را از دست و پای گشود و بر دست شیاطین بست تا میهمانش آسوده تر بتواند در بارگاهش سجده کند.
و تو ای ماه ضیافت خدا، رمضان! با هزار جلوه آمدی و دل از کف ما ربودی.
جانمان را در برکه مهربانی ات شستی و اینک خوان پرنعمتت را برچیدی و نورباران ما به آخر رسید.
سودای رفتن تو ای ماه بهترین اندوه و هراس را یکباره در دل انداخته و چینی چشم، بهمراه سینی اسپند و قرآن به بدرقه ات آمده، پشت سرت آب میریزد و دل اندوه از رفتن تو دارد و جان، هراس حفظ امانت تو را که در جریان یک ماه بندگی، آن را از تو گرفته است. وداع ای ضیافت الهی!
مهربان پروردگارا ! به پاسداشت مهرورزی تو روزه گرفتم و حال به نماز فطرت پاک می روم و در آبی رحمتت روح و جان می شویم و در این لحظه های سبز استجابت، شاخه های نخل آرزو را در دست میگیرم و ظهور موعود آخرین را از تو میخواهم و امید دارم که آن را عیدی این روز بزرگ قرار دهی.
واژه «عید» از ریشه عود گرفته شده و به معناى بازگشت است، و واژه «فطر» از فطرت گرفته شده و به معناى سرشت است.
بنابراین عید فطر؛ یعنى بازگشت به فطرت و سرشت.
بازگشت از این نظر که آیا رابطه ما با فطرت پاک انسانى به طورصحیح برقرار است یا نه؟
آیا آن اعماق روح و فطرت پاکى که خداوند به ما داده و بر اثرحجابهاى جهل، انحراف و گناه، زنگار بر رویش نشسته، در کلاس ماه رمضان زنگارها زدوده شدهاند یا نه؟ که اگر چنین است باید ابتداى نجات وآغاز پیروزى بر طاغوت نفس را در نماز عید فطراعلام بدارند و جشن بگیرند.
به عنوان این که: آن چه را در ماه رمضان آموختهاند و در راه خودسازى و بهسازى به کار بردهاند ابراز بدارند، با کلمات و حرکات، بلکه در قلب و درون، با تمام وجود و احساس، و با شعارآمیخته با شعور و فریاد برون و درون که: «الله اکبر، الله اکبر، لا اله الا الله و الله اکبر ولله الحمد والحمدلله على ما هدانا وله الشکرعلى ما اولانا؛ خدا بزرگتراز آن است که توصیف گردد.
آرى چنین است، معبودى جز خداى یکتا و بىهمتا نیست، و خدا بزرگتراز آن است که وصف شود، حمد و سپاس اختصاص به ذات پاک خدا دارد به خاطر آن که ما را در راستاى پاکسازى و بهسازى هدایت کرده، و شکر او را که جمعیت ما و امت ما را برترین جمعیت و امت قرار داده است.»
رمضان اندک اندک پایان مىپذیرد، و به انتهاى خود مىرسد، مسلمانان درمکتب رمضان و روزه، در پرتو آیات قرآن و نیایشها وتقویت صبرواراده، پس از فراگیرى و آموزش به خودسازى پرداختهاند؛ اینک جشن مىگیرند که در راه پر دستانداز جهاد اکبر، با گامهاى استوار عبور کردهاند و به مقصود رسیدهاند.
چرا که براى انسان بازگشت به خویشتن، فرا رسیدن بهارمعنویت است؛ مانند درختانى که پس ازگذران زمستان سرد، به بهار رسیدهاند و در مسیرحرکت قرار گرفتهاند، به راستى چه عیدى شیرینتر و چه پیروزىاى شکوهمندتر از بازگشت به خویشتن، و پیروزى برطاغوت نفس اماره؟
که فطرت را زیر پاى سهمگین خود منکوب کرده است
اداره کل آموزش و پژوهش واحدمرکزی خبر
