کشفیات جدید در کهن‌ترین سکونت‌گاه شناخته شده انسان در جزایر خلیج فارس

به گزارش روابط عمومی پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری، سید مرتضی رحمتی با اعلام این خبر افزود: در جریان پژوهش باستان‌شناسی در محوطه بام قشم در خرداد‌ماه سال جاری در نزدیکی روستاهای طبل و سلخ، تعدادی دست‌تراش سنگی بدست آمده است.

رحمتی با اشاره به کشف مجموعه‌ای از دست‌تراش‌های سنگی شامل تراشه‌های ساده و انواع سنگ مادر، گفت: بیشتر آنها از قلوه سنگ ساخته شده‌اند و بررسی اولیه سنگهای استفاده شده نشانه کاربرد سنگ‌های آذرین و آتش‌زنه در ساخت آنها است.

وی گفت: با توجه به شیوه‌های تراشه‌برداری، خصوصا شیوه تراشه‌برداری لوالوا، دست‌تراش‌های بدست آمده متعلق به دوره پارینه‌سنگی میانی است.

این باستان‌شناس تصریح کرد: براساس مشاهدات اولیه این محوطه بیشتر به عنوان یک کارگاه ابزارسازی مورد استفاده بوده که با توجه به وفور قلوه سنگ‌های مختلف، انسان‌های اولیه در این محل ابزار سنگی را تولید و احتمالا در سکونت‌گاه‌های خود در خارج از این محوطه استفاده می‌کردند.

رحمتی افزود: دوره پارینه‌سنگی میانی از حدود دویست هزار سال پیش آغاز می‌شود و در حدود چهل هزار سال پیش با پیدایش انسان هوشمند جدید به پایان می‌رسد.

وی گفت: تاکنون آثار این دوره بیشتر در زاگرس و اطراف مرکز فلات ایران یافت شده است، اما اطلاعات اندکی از سکونت‌های این دوره در جنوب ایران وجود دارد.

به گفته این باستان‌شناس، تا پیش از کشف محوطه بام قشم، آثار این دوره به صورت پراکنده در اطراف میناب، دشت جم، سدیچ و کنارک در سواحل شمالی خلیج فارس یافت شده بود.

وی گفت: علاوه بر بررسی و جمع‌آوری دست تراش‌ها، نمونه‌هایی از رسوبات و نهشته‌های محوطه برای مطالعات زمین‌شناسی، رسوب‌شناسی و ریز ریخت‌شناسی برداشت شد.

رحمتی افزود: بام قشم کهن‌ترین آثار یافت شده از سکونت انسان در تمام جزایر خلیج فارس است و از این لحاظ اهمیت فراوانی دارد.

این باستان‌شناس اظهار داشت: از آنجا که در عصر یخبندان سطح دریاهای آزاد در دوره‌هایی بیش از 100 متر پایین‌تر از امروز بوده و با توجه به عمق بسیار کم آب در حد فاصل بندر پهل و بندر لافت در جزیره قشم، این جزیره به سرزمین ایران متصل بوده است.

وی گفت: بام قشم محوطه باز و وسیعی است که در ارتفاعاتی به همین نام و در محدوده ژئوپارک قشم قرار دارد، این محوطه اولین بار در سال 1384 توسط عبدالرضا دشتی‌زاده شناسایی و در سال 1390 در فهرست آثار ملی به ثبت رسید.

این پژوهش با نظارت علمی و راهبردی پژوهشکده باستان‌شناسی پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری انجام شده و مجوز آن را رئیس پژوهشگاه صادر کرده است.