چشمان دردسرساز

شايد دقايقي نمي‌گذرد كه طاقت‌تان تمام مي‌شود و تسليم اين دو پلك نازك و لطيف مي‌شويد. الحق كه نعمت بينايي چه نعمت بزرگي است كه خداوند در اختيار آدمي قرار داده است. اما اين نعمت بزرگ هم مانند همه نعمت‌هاي الهي حد و حدودي دارد و ما مجاز نيستيم كه هرگونه كه خواستيم از آن بهره ببريم. نگاه كردن، چندان هم كم هزينه نيست و سلسله‌اي از اعصاب و مغز را با خود همراه مي‌كند و سپس عقل و فكر آدمي را مشغول كرده و آدمي را به دنياهاي گوناگون و گاه زشت و ناپسند هدايت مي‌كند. از اين‌رو آدمي بايد عنان و اختيار چشم را در دست داشته باشد. كه به قول بابا طاهر:
ز دست ديده و دل هر دو فرياد
كه هرچه ديده بيند دل كند ياد
اميرمومنان(ع) در وصف صفات پارسايان هم از اين موضوع ياد مي‌كنند و مي‌فرمايند: پارسايان چشمان خود را از محرمات مي‌پوشانند. موضوع اين نيست كه نمي‌بينند، بلكه اگر ديدند، دل و ديده خود را از آن منصرف مي‌كنند.
اندكي درنگ! نگاه نامطلوب، فقط نگاه به نامحرم نيست. حتما ديده‌ايد كه وقتي به ديدار اقوام مي‌رويم، گاه كساني هستند كه مدام سرك مي‌كشند تا ببينند چه چيزي اضافه شده است. و اگر در اين جست‌وجو چيزي مشاهده كردند فورا به روي صاحبخانه آورده و گاه از بهاي آن جويا مي‌شوند. يا مثلا گاه مشاهده مي‌كنيم كه كساني رفت‌وآمدها را در محله و كوي و برزن به تماشا مي‌نشينند و مردمان را با نگاه خيره خود آزار مي‌دهند. گاه مردمان حتي از خريد مايحتاج روزمره خود در عذابند و از چشمان جست‌وجوگر اين افراد پرهيز مي‌كنند و... .
اما پارسايان در اين مواقع چشم‌هاي خود را مي‌پوشانند و نگاه خود را منصرف مي‌كنند تا دريچه نگاهشان بر چيزهاي نامربوط بسته باشد و نيز باعث آزار و اذيت ديگران نشوند. امام علي(ع) در وصف پارسايان فرمودند:
« (آنان) ديدگان خود را از آنچه خداوند حرام و ممنوع كرده، مي‌پوشانند».