مسافران كه جزو تحسين‌شده‌ترين آثار فيلمساز نامدار ايراني در نخستين سال دهه 70 است، در 13 رشته نامزد دريافت جايزه از دهمين جشنواره فيلم فجر شد و جزو معدود فيلم‌هاي تاريخ سينماي ايران است كه 5 بازيگر زن و مرد (2بازيگر زن نقش اصلي) آن بخت بردن سيمرغ بلورين داشتند.
هرچند در اين ميان دست مژده شمسايي و محبوبه بيات خالي ماند و جوايز به مرحومه جميله شيخي، فاطمه معتمدآريا و مجيد مظفري رسيد. خود بيضايي هم كه در رشته‌هاي تدوين، كارگرداني و بهترين فيلم نامزد دريافت جايزه بود، در كمال شگفتي فقط يك جايزه ويژه از هيأت داوران گرفت و رمز بي‌اعتنايي هيأت داوران جشنواره دهم، 25سال بعد از آن بهمن پرماجرا گشوده شد؛ جايي كه عبدالله اسفندياري، از مديران سينما در دهه‌هاي 60 و 70 در گفت‌وگويي اينترنتي با فريدون جيراني اعتراف كرد: «داوران براي بيكار نشدن بيضايي، تصميم گرفتند همه جايزه‌ها را به او ندهند!»
مسافران كه بيضايي آن را در گفت‌وگو با زنده‌ياد زاون قوكاسيان «فيلمي بسيار بسيار ساده در ستايش زندگي و اميدهاي نو» توصيف كرده بود، براي خالق خود آمد نداشت و حدود يك دهه او را از سينما و فيلمسازي دور كرد. بيضايي در آخرين سال دهه70 روي صندلي كارگرداني «سگ‌كشي» نشست كه فيلم برگزيده تماشاگران جشنواره نوزدهم شد. او سال87 «وقتي همه خوابيم» را ساخت كه برخلاف 2فيلم پيشين، هر پنج‌جايزه‌اش را در بخش‌هاي فني گرفت.
بيضايي حالا ديگر سال‌هاست فعاليت‌هاي هنري خود را دور از ايران پي مي‌گيرد و علاوه بر تدريس و پژوهش در دانشگاه‌هاي آمريكا، نمايش روي صحنه مي‌برد؛ عرصه‌اي كه آن را آخرين‌بار در ايران سال 86 با «افرا يا روز مي‌گذرد» در تالار وحدت تجربه كرده بود. اين يادنامه كوتاه را با ديالوگي ماندگار از زبان خانم‌بزرگ مسافران به پايان مي‌بريم و آرزو مي‌كنيم بيضايي دير يا زود به سرزمين مادري خود برگردد: «لعنت به جاده‌ها اگه معني‌شون جداييه...»
نظر شما