این شهرها که در نیمه اول قرن بیستم به مرور رشد زیادی داشتند، نتوانستند آن‌گونه که باید، برای شهروندان‌شان امکانات رفاهی و زندگی را فراهم آورند. شکی نیست که از نیمه دوم قرن بیستم بسیاری از این شهرها دچار مشکلات زیست محیطی و آلودگی زیادی شدند.
مسئولان این شهرها با بروز مشکلات زیست محیطی و گسترش بیماری‌ها و اثرات محیطی بر شهروندان درصدد تغییر وضعیت برآمدند.
شاید اگر بخواهیم به نهضت‌های جدی در بهسازی زندگی در شهرها توجه کنیم، باید نشانه‌های اولیه آن را در اوائل قرن بیستم بجوییم که تلاش بسیاری از شهروندان به افزایش فضاهای زندگی در شهرها و گسترش امکانات منجر شد.
اما پس از آن‌که شهرهای کشورهای توسعه یافته به الگو‌های درست برای امید بخشی و افزایش سرانه نشاط در شهرهای‌شان رسیدند، نوبت به کشورهای در حال توسعه رسید.
باور کردنی نیست که در میان شهرهای بزرگ جهان آن‌دسته از شهرها به لحاظ تراکم در صدر رده بندی قرار دارند که کمتر نشانی از توسعه یافتگی در آنان دیده می‌شود.
به عنوان مثال شهر بمبئی و کلکته هند به عنوان متراکم‌ترین شهرهای جهان شناخته شده‌اند. در این شهرها در هر کیلومتر مربع به ترتیب 29 هزار و 650 نفر و 24 هزار نفر زندگی می‌کنند.
این در حالی است که در شهری مانند نیوریورک در هر کیلومتر مربع تنها حدود2 هزار و 50 نفر زندگی می‌کنند. بدیهی است کیفیت زندگی در این شهرها با همدیگر قابل مقایسه نباشد. شهر تهران در این رده‌بندی جایگاه مناسبی ندارد. بر اساس این رده بندی که توسط بنیاد علمی مرکز انجام شده در هر کیلومتر مربع تهران حدود 10 هزار و 550 نفر زندگی می‌کنند.
این رقم تهران را در رده شانزدهم متراکم‌ترین شهرهای جهان قرار می‌دهد. شاید وقت آن باشد که در این باره از تجربه دیگر شهرهای جهان استفاده کنیم. به ویژه این‌که تهران در حال حاضر با همکاری بنیاد اپور می‌تواند بسیاری از تجارب را بومی سازی کرده و در راستای درست از آن بهره ببرد.
