امروزه تولید پلاستیک در برخی کشورها از تولید فولاد پیشی گرفته است.
اماشیمی پیچیده پلاستیک تنها صنعتی شکوفا را بوجود نیاورده است. پلاستیک‌ها در کانون بحرانی زیست‌محیطی نیز قرار دارند.
مولکول‌های پلاستیک از زنجیره‌های بلند کربن با واحدهایی تکرارشونده تشکیل شده‌اند. این عناصر و آرایش این "مونومرها" است که خواص پلاستیک را تعیین می‌کند: سفتی یا انعطاف‌پذیربودن، سختی یا نرمی، شفاف یا کدر بودن.
هیچ ماده ساختمانی دیگری تنوع پلاستیک را ندارد. اما این زنجیره‌های پیچیده مولکولی در طول زمان به آسانی تجزیه نمی‌شوند( آنچنانکه مولکول‌های چوب یا فلزات تجزیه می‌شوند).
این امر یک مشکل بزرگ در مدیریت مواد زائد ایجاد کرده است. چقدر بزرگ؟ حدود 21 میلیون تن ماده زائد در سال.
تکنیک‌های جدید بازیافت به جلوگیری از رشد این مشکل کمک کرده‌اند، اما هنوز با محدودیت‌های بسیار همراه هستند. بازیافت‌کردن پلاستیک گران‌قیمت و وقت‌گیر است، و هنگامی که پلاستیک متلاشی و دوباره قالب‌گیری می‌شود، کیفیت آن به شدت کاهش پیدا می‌کند.
همان خصوصیتی که پلاستیک را به چنین ماده مفیدی بدل می‌کند، یعنی زنجیره‌های مونومری محکم آن، مانع از دوباره شکل‌دهی آسان یا مهندسی‌کردن آن به بخش‌های خام آن می‌شود.
تکنولوژی‌‌های فعلی بازیافت مشکل ته‌کشیدن منابع سوخت فسیلی (نفت و گاز) یا توده‌های در حال انباشته‌شدن زباله را حل نمی‌کند. برای همین پژوهشگران به دنبال تکنیک‌های جدید هستند.
ایجاد پلاستیک‌های قابل‌تجزیه بطور زیستی یا زیست‌تجزیه‌پذیر (شامل پلاستیک‌هایی که در آب دریا حل می‌شوند و پلاستیک‌هایی که از فضولات مرغ ساخته می شوند)،در حالی که توجه بیشتر مردم به تاثیرات انسان بر محیط‌زیست بیشتر جلب می‌شود، به یک زمینه پژوهشی داغ بدل شده است.
LiveScience, 7 Sep., 2007
