به‌نظر مي‌رسد در اين ستون (كه متعلق به دغدغه‌مندان آب‌وخاك كشور است) همه كم‌وبيش، ضمن ارج نهادن بر شعارها و كارهاي محيط‌زيستي دولت يازدهم، خواستار تقويت باز هم بيشتر عملكرد محيط‌زيستي دولت در دور دوم رياست روحاني هستند.
بخشي از كارهاي مثبت دولت روحاني و رئيس سازمان محيط‌زيست‌اش (خانم ابتكار) را مي‌توان چنين خلاصه كرد: احياي شوراي‌عالي محيط‌زيست كه در دولت پيشين منحل شده بود، اقدام كم‌وبيش مؤثر براي نجات درياچه اروميه و تالاب هورالعظيم، اعلام چند منطقه باارزش (مانند جنگل ابر) به‌عنوان «حفاظت‌شده» و جلوگيري از راهسازي در آن، محدود يا متوقف كردن معدن‌كاري در چند منطقه از نظر زيستي باارزش (مانند كوه شاه و كوهستان خبر در استان كرمان)، لغو پاره‌اي مصوبه‌هاي ضد‌محيط‌زيستي دولت پيشين مانند تصويب‌نامه توسعه بخش معدن، حمايت از برنامه راه‌اندازي «مدرسه‌هاي طبيعت»، افزايش بي‌سابقه فعاليت‌هاي دفتر آموزش و مشاركت‌هاي مردمي سازمان حفاظت محيط‌زيست، ساده‌سازي فعاليت سازمان‌هاي غيردولتي مدافع محيط‌زيست، حذف بنزين آلوده پتروشيمي‌ها، حذف مازوت از سوخت نيروگاه‌ها، وارد شدن دستگاه ديپلماسي كشور به موضوع محيط‌زيست و.... با همه اين‌ها وضع كلي محيط‌زيست كشور بهتر نشده است كه البته در اين زمينه، مقصر فقط دولت نيست اما تقويت جايگاه و ساختار سازمان محيط‌زيست قطعاً مي‌تواند راهگشا باشد.
در بحث مديريت سازمان حفاظت محيط‌زيست، بسياري اوقات مطرح مي‌شود كه فرد مورد نظر بايد متخصص محيط‌زيست باشد اما واقعيت اين است كه موضوع محيط‌زيست از آن دسته مسائلي است كه به تعبير گارت هاردين (نظريه‌پرداز محيط‌زيست) در مجموعه «مشكلات بدون راه‌حل فني» قرار مي‌گيرد. در اين مسائل بايد تغييرها و اصلاحاتي در نگرش‌ها، اخلاق و اعتقاد انسان‌ها صورت گيرد تا بتوان به راه‌حل دست يافت. چنين است كه سكان هدايت سازمان محيط‌زيست بايد در دست كسي باشد كه داراي تفكر و اعتقاد محيط‌زيستي باشد و مجموعه خود را به اين سو هدايت كند. درعين‌حال به‌دليل آنكه بزرگ‌ترين عامل تخريب و آلودگي محيط‌زيست، اجراي طرح‌هاي عمراني و اقتصادي به‌دست مردان سياسي است، موضوع محيط‌زيست اساساً امري سياسي و اجتماعي هم محسوب مي‌شود. دكتر محمد فاضلي، استاد جامعه‌شناسي و معاون پژوهشي مركز بررسي‌هاي استراتژيك رياست‌جمهوري در جايي گفته است: «وقتي در كشور بحث مديريت و مهندسي منابع آب طرح مي‌شود، امر اجتماعي- سياسي و فرهنگي را به يك امر فني تقليل مي‌دهند و در گزارش‌ها فقط از محاسبات فني و حجم كارهاي عمراني و مقدارسازه‌هاي ساخته شده و حجم خاكبرداري‌ها و... صحبت مي‌شود.» محيط‌زيست ما به شخصيت‌هايي نياز دارد كه چنين ديدگاهي داشته باشند؛ يعني متوجه باشند كه امر محيط‌زيست فقط يك مسئله فني نيست و جنبه‌هاي پرشمار ديگري نيز دارد.
نظر شما