به اين ترتيب اگر همه ايراني‌ها را سيگاري فرض كنيم، هر فرد روزي حدود 2نخ سيگار مي‌كشد. نكته جالب و البته نگران‌كننده اينكه قيمت سيگار در كشورما، در بين 114كشور منتخب دنيا از 84كشور ارزان‌تر است.به گزارش همشهري، براساس آمارهاي منتشره در يكي از وب‌سايت‌هاي خارجي كه قيمت خرده‌فروشي بسياري از كالاها و خدمات مصرفي در كشورهاي مختلف را رصد مي‌كند، قيمت هر پاكت سيگار مارلبرو در ايران در سال 2017حدود 2.31دلار برآورد شده است؛ يعني كمتر از 9500تومان براي 20نخ سيگار.
اين در حالي است كه تورم گروه دخانيات در سال‌هاي اخير همواره در پايين‌ترين سطح ممكن نسبت به ديگر گروه‌هاي كالايي و خدماتي مورد مصرف خانوارها قرار داشته و در همين مهرماه گذشته، شاخص قيمت دخانيات نسبت به مهر سال گذشته تنها 4دهم درصد رشد قيمت را تجربه كرده است، درحالي‌كه خوراكي‌ها و آشاميدني‌ها 11.4درصد، تفريح و امور فرهنگي 10.9درصد و بهداشت و درمان 7.9درصد برآورد شده است.
- سبقت توليد بر واردات رسمي
آمارهاي رسمي نشان از سبقت توليد سيگار در ايران بر واردات دارد تا آنجا كه اخيرا علي‌اصغر رمزي، رئيس مركز برنامه‌ريزي و نظارت بر دخانيات كشور گفته: در نيمه نخست امسال در مقايسه با مدت مشابه سال گذشته بيش از 23ميليارد نخ سيگار توليد شده كه نسبت به‌مدت مشابه سال قبل 20درصد افزايش نشان مي‌دهد.
اين درحالي است كه واردات رسمي1.4ميليارد نخ بوده كه 56درصد كاهش يافته است. به گفته وي، ميزان صادرات سيگار در اين مدت 0.16ميليارد نخ بوده كه 14درصد رشد داشته و بر آورد قاچاق در 6ماهه اول سال، 3.13ميليارد نخ بوده كه 38درصد نسبت به‌مدت مشابه سال پيش كاهش داشته است. وي همچنين اظهار داشت: در سال 1393برآورد قاچاق سيگار به ميزان 12ميليارد نخ بود كه در سال 1394به 8ميليارد نخ و در سال 1395به 6ميليارد نخ كاهش يافت و در برنامه سال 1396پيش‌بيني 3ميليارد نخ شده است.
- ماليات بر دود نداريم
هرچند دولت براساس قانون هم از توليد و هم از واردات سيگار ماليات مي‌گيرد، اما مشكل اينجاست كه در ايران ماليات از خرده‌فروشي سيگار گرفته نمي‌شود. به‌صورت علي‌الحساب 40درصد ماليات ارزش افزوده بر توتون، تنباكو و سيگار در سال‌جاري وضع شده است در حالي كه در مراكز توزيع سيگار و توتون و ساير محصولات دخاني به‌صورت خرده‌فروشي هيچ مكانيسمي براي وصول ماليات بر ارزش افزوده وجود ندارد.
سود تجاري بالاي سيگار در جهان باعث شده تا مصرف به‌ويژه در كشورهاي فقير و متوسط نسبت به كشورهاي پيشرفته افزايش يابد و كمپاني‌هاي بزرگ توليدكننده براي حفظ مشتريان‌شان گزينه‌هايي براي كاهش هزينه‌ها و توليد سيگار ارزان‌تر را هميشه روي ميز دارند. در ايران اما دولت و مجلس در نهايت پس از سال‌ها به اين نتيجه رسيدند كه به برندهاي خارجي اجازه توليد سيگار در كشور داده شود.
حالا كه سالانه ميليون‌ها دلار دود مي‌شود، دست‌كم اشتغال و سرمايه‌گذاري براي توليد سيگار در داخل مرز صورت گيرد تا اينكه خارج از مرز، سيگار به‌صورت رسمي يا قاچاق وارد بازار پرسود سيگاري‌ها شود.آمارهاي رسمي گمرك نشان مي‌دهد كه ميزان واردات رسمي سيگار از 207ميليون دلار در سال 1388به 32ميليون دلار در سال گذشته رسيده و روند واردات سيگار به ايران از سال 90به بعد به‌تدريج به توليد اين ماده سرطان‌زا تغيير كرده است.
ايران بهشت سيگاري‌هاست و دولت نگران است اگر قيمت را افزايش دهد، باز قاچاقچي‌ها سهم بيشتري از بازار را به‌دست بگيرند. اين يك توجيه است و دليلي وجود ندارد كه سالانه ميليون‌ها دلار صرف واردات و توليد سيگار شده و چند برابر آن براي سلامت و درمان هزينه شود. اين بازي يك برنده دارد و ميليون‌ها نفر بازنده، برنده‌ها توليدكنندگان و واردكنندگان هستند و بازنده‌ها همه خانواده‌هاي ايراني و شايد كل ايران.
نظر شما