بسیاری از ناظران سیاسی از این کنفرانس بهعنوان آناپولیس 2 یاد کردند تا زمینه ساز تحقق توافقات انجام شده در ایالت مریلند آمریکا باشد.
کنفرانسی که قرار بود به صلح بیانجامد به تشدید خشونتها در سرزمینهای اشغالی منجر شده است؛ به شکلی که نوار غزه هفته گذشته شدیدترین حملات چند سال گذشته رژیم صهیونیستی را تجربه کرد.
تونی بلر – نماینده ویژه گروه 4 جانبه در خاورمیانه- در سخنرانی آغازین خود در پاریس گفت: این کنفرانس برای کمکهای مالی نیست.
این کنفرانسی برای ملتسازی است. اشارهای دقیق برای یک سخنرانی مهیج از جانب یک سفیر بینالمللی که این روزها درآمدی میلیاردی از شغل جدید خود کسب میکند.
نیکولا سارکوزی – رئیسجمهوری فرانسه – نیز در سخنرانی خود گفت: اشغال باید پایان یابد و دولت مستقل فلسطینی ظرف یکسال تشکیل شود. اظهاراتی که شکل گیری اراده سیاسی بینالمللی برای تحت فشار قرار دادن تلآویو را نوید میداد اما...
سهشنبه در تهاجم نیروهای رژیم صهیونیستی به نوار غزه 13 فلسطینی کشته شدند و مقامات اسرائیل از تشدید حملات خبر دادند.
روز چهارشنبه نیز خبری که از چند روز پیش گمانه زنی درباره آن درجریان بود، بهطور رسمی اعلام شد؛ اسرائیل شهرکسازی را در اطراف بیتالمقدس ادامه خواهد داد.
در چنین شرایطی وعده کمک 4/7 میلیارد دلاری غرب برای کمک به تشکیل دولت فلسطینی به چه معنا است؟
اسماعیل هنیه رهبر حماس در مراسم عید قربان در میان استقبال هوادارن گفت: این کنفرانس در واقع به حراج گذاردن بیتالمقدس است.
نخستوزیر دولت منتخب فلسطین در واکنش به خبر« ادامه شهرکسازیها در بیتالمقدس» خطاب به مقامات تشکیلات خود گردان تأکید کرد: از آرمانهای فلسطین چشمپوشی نکند و قدس را به حراج نگذارد.
واقعیت این است که آنچه در پاریس روی داد تنها یک وعده بزرگ برای آینده فلسطین بود. این کنفرانس نه از اراده سیاسی واقعی برای پایان 40 سال درگیری و اشغال در فلسطین برخوردار بود و نه توانست فشاری مناسب را برای پایان خشونتها و برچیدن محدودیتهای رژیم صهیونیستی علیه مردم مظلوم فلسطین ایجاد کند.
این کنفرانس را باید بیشتر در راستای تأمین نگرانیهای امنیتی اسرائیل و تأمین مواضع کاخ سفید توصیف کرد نه تلاش برای ایجاد کشور مستقل فلسطینی یا پایان اشغالگری اسرائیل. شاید کنفرانسهای آناپولیس و پاریس هدف دیگری نیز داشتند و آن تعمیق شکاف بین 2جناح اصلی در فلسطین بود. تنها توفیق این 2کنفرانس همین بوده است.