به گزارش همشهري آنلاين به نقل از واشنگتن‌پست، بزرگ‌ترين برنامه شكار گريزلي در 40 سال اخير در آمريكا ماه آينده ميلادي در وايومينگ آغاز مي‌شود و فقط چند نفر از ميان بيش از هفت هزار متقاضي فرصت مي‌يابند يكي از 22 خرس نگون‌بخت را شكار كنند. اين برنامه در شرايطي برگزار مي‌شود كه موج مخالفت با شكار خرس‌هاي گريزلي در سرتاسر آمريكا فراگير شده و به سنت فيلم تحسين‌شده «سه بيلبورد بيرون ابينگ، ميزروي» به بيلبوردها هم راه يافته است.
يكي از اين افراد كه مي‌تواند تجربه شكار خرس را به انبوه تجربه‌هاي خود بيفزايد، تامس منگلسن است؛ عكاس 72 ساله و سرشناس حيات وحش كه چهار دهه اخير را در نزديكي پارك ملي گرند تتن گذرانده و حالا قصد دارد با يك دستگاه دوربين به جاي يك قبضه تفنگ به شكار گريزلي برود. او مي‌گويد: «ما از تمام روش‌ها براي ابراز مخالفت خود با شكار حيوان‌ها بهره برديم و همچنان از هر كاري كه به نظرمان موثر باشد، استفاده مي‌كنيم.»
خرس‌هاي گريزلي كه بومي منطقه يلواستون آمريكا هستند، سال 2017 از فهرست گونه‌هاي در معرض خطر خارج شدند و اين بهترين فرصت را در اختيار عاشقان شكار قرار داد تا براي نخستين بار در بيش از چهار دهه اخير به سرگرمي محبوب خود بپردازند. در اين ميان، گروهي هم مخالف هر گونه شكار حيوان هستند و صداي مخالفت خود را به گونه‌هاي مختلف از جمله درخواست از دولت، ديدار با قانونگذاران و... به گوش همه مي‌رسانند.
قانون شكار خرس گريزلي در دو پارك ملي يلواستون و گرند تتن به اين شكل است كه حداكثر 10 شكارچي (نه همزمان) هر كدام 10 روز وارد منطقه مي‌شوند و كار با كشته شدن اولين خرس ماده يا 10 خرس نر به پايان مي‌رسد. در دو منطقه ديگر كه جمعيت انسان‌ها بيشتر است، شكار تا كشته شدن 12 خرس نر يا ماده ادامه مي‌يابد. در اين ميان، قرعه شماره هشت به نام منگلسن خورده كه مخالف جدي شكار است.
قرعه هشت به اين معني است كه عكاس قديمي حيات وحش بايد منتظر پايان كار هفت شكارچي پيش از خود باشد و دعا كند تير هيچ‌كدام آنها به هدف نخورد. يكي ديگر از طرفداران جنبش مخالفت با شكار گريزلي‌ها خانمي است كه در منطقه جكسن هول در وايومينگ زندگي مي‌كند و با قرعه شماره دو مي‌تواند به مدت 10 روز مانع شكار خرس‌ها شود. منگلسن مي‌گويد: «اگر بخت با ما يار باشد، مي‌توانيم جان يكي دو خرس را نجات دهيم.»
گريزلي‌هاي يلواستون سال 1975 در فهرست گونه‌هاي در معرض خطر قرار گرفتند. آن زمان تنها 136 خرس در اين منطقه باقي مانده بود و در 40 سال گذشته تعداد آنها به حدود 700 رسيده است. افزايش بي‌رويه جمعيت گريزلي‌ها به معني بيشتر شدن خطر رويارويي اين حيوان خطرناك با خودروها و انسان‌هاست و از اين رو، زيست‌شناسان ايالتي و فدرال معتقدند شكار كنترل‌شده خرس‌ها آسيبي به جمعيت آنها نمي‌زند.
ايالت آيداهو امسال اجازه شكار يك خرس ماده را صادر كرده اما مونتانا با وجود صدور اجازه، اين قانون را براي يك سال به حالت تعليق درآورده است. منگلسن يكي از بهترين افرادي است كه روند افزايش جمعيت خرس‌ها را با دوربين خود ثبت و ضبط كرده است. او سال 2006 خرسي ماده به نام 399 را شناسايي كرد كه اين روزها همراه توله‌هايش در حاشيه جاده‌هاي منطقه جنگلي گرند تتن ديده مي‌شود و مردم براي تماشايش صف مي‌كشند.
از آنجا كه شكار گوزن روندي معمول در پارك‌هاي جنگلي آمريكاست و خرس‌ها به خوردن گوشت گوزن شكارشده عادت كرده‌اند، صداي شليك گلوله را با زنگ خوردن غذا اشتباه مي‌گيرند و اين مي‌تواند به آسان‌تر شدن شكار خود آنها كمك كند. منگلسن معتقد است دادن فرصت شكار به عده‌اي محدود به معني گرفتن فرصت ديدن گريزلي‌ها از ميليون‌ها شهروند علاقه‌مند است: «خرس‌هاي گريزلي بيش از هر چيز به خودشان و به اين چشم‌انداز زيبا تعلق دارند.»
عكاس قديمي كه ابتدا تصور مي‌كرد قرعه‌كشي دادن فرصت شكار نوعي فريب خواهد بود، با درآمدن نام خودش به سالم بودن اين روند اعتراف مي‌كند اما در عين حال اميدوار است برنامه شكار خرس با حكم دادگاه متوقف شود. دادگاه رسيدگي به شكايت مخالفان شكار براي روز 30 اوت برنامه‌ريزي شده است؛ درست در آستانه رسيدن سپتامبر و آغاز فصل شكار خرس‌هاي گريزلي در دو ايالت وايومينگ و آيداهو.
نظر شما