ابتدای خیابان سیروس یا باب همایون هم یکی از راسته‌های معروف عکاسان دوره‌گرد در دوره پهلوی بود. معمولاً عکاسان دوره‌گرد بساط‌شان را در مکان‌های خوش‌منظر پهن می‌کردند و شعارشان هم این بود که از چهره شما کارت پستال تهیه می‌کنیم. دوربین‌های چوبی با یک لنز نرمال در محفظه اتاقک تاریک با 2 تشک حاوی داروی ظهور و ثبوت بود.
عکاس بعد از گرفتن عکس آن را ظاهر می‌کرد. در واقع این دوربین‌ها یک لابراتوار سیار بودند که همان لحظه عکس را چاپ می‌کردند. کاغذ حساس عکاسی(نگاتیو) بعد از برداشتن لنز و شمارش عکاس برای چند لحظه نور می‌دید.
بعد از آن عکاس دستش را در پارچه آستین شکل محفظه اتاق تاریک دوربین چوبی می‌برد و کاغذ حساس را اول در داروی ظهور و بعد در داروی ثبوت قرار می‌داد. با ثبوت عکس آن را در آب می‌شست و با دست کشیدن روی عکس آن را خشک می‌کرد و بعد جلو آفتاب می‌گذاشت تا خشک شود. این کار معمولاً نیم ساعت طول می‌کشید.
این دوربین‌های چوبی در اوایل قرن حاضر و حدود سال 1305 در تهران رایج شد. عکاس دوره‌گرد پارچه سیاهی را که معمولاً ابعادی به اندازه یک در یک ونیم‌متر داشت به دیوار می‌آویخت و یک چهارپایه جلو آن می‌گذاشت تا افراد روی آن بنشینند و به یادگار عکسی بگیرند. افراد برای 6عدد عکس 2 در 3 باید 20 ریال می‌پرداختند. عکاس معمولاً روی دوربین‌ها نمونه‌ای از کارهای قبلی را دو طرف جعبه تاریکخانه برای اینکه مشتریان ببینند قرار می‌داد.
نظر شما