پیش از این، استاد فرامرز شکرخواه همراه برادرش در کارگاه درودگری در ویلای٩، ساز سنتور می‌ساخت اما کم‌کم و به تشویق استاد شاپور هدایتی، ساخت ساز سه‌تار را شروع کرد.
آشنایی من با فرامرز شکرخواه، فردی نبود و من درکنار او توانستم با خانواده فرهنگ‌دوستش نیز آشنا شوم. به این ترتیب فراگیری ردیف موسیقی دستگاهی را در محضر او شروع کردم و این رفاقت‌ها را در فضای موسیقیایی شهر مشهد ادامه دادم.
به‌تدریج که این رفاقت‌ها بیشتر شد، تصمیم گرفتیم همراه استاد شکرخواه به تهران برویم و با فراگیری ساز کمانچه، نزد استاد علی‌اکبر شکارچی، کار موسیقی را ادامه دهیم. این فرایند دو سال به طول انجامید و ما هر دو هفته به تهران می‌رفتیم و در محضر استاد شکارچی، ردیف را با ساز کمانچه کار می‌کردیم. همچنین در همان زمان در کلاس‌های استاد لطفی و در مجامعی که ایشان با هدف کارشناسی و ساخت ساز در مکتب‌خانه میرزاعبدا... برگزار می‌کردند، به اتفاق هم شرکت می‌کردیم.
سازهایی که استاد شکرخواه ساخته بودند، همواره با اقبال محمدرضا لطفی روبه‌رو می‌شد و این استاد برجسته موسیقی ایران، همیشه از صنعت ساخت و صدای ساز شکرخواه، تعریف و او را به ادامه مسیر تشویق می‌کرد. واقعا شکرخواه در فضای موسیقی مشهد، غنیمت بود. او از معدود استادانی است که با وجود آنکه سن زیادی نداشت، بدون حاشیه و با محبت تمام همچون پیش‌کسوتان موسیقی، همواره با تشویق و محبت، بچه‌ها را دور خود جمع می‌کرد، به آن‌ها آموزش می‌داد و به تحصیل موسیقی علاقه‌مند می‌کرد.
نبود استاد شکرخواه در این یک سال که دیگر او را در جمعمان نداشتیم، کاملا مشهود بود اما خوشبختانه او شاگردانی تربیت کرده و سازهایی ساخته است که در سراسر کشور و حتی خارج از کشور، مشغول نغمه‌پردازی هستند. یاد و خاطره او جاودانه خواهد ماند.
- علی ثابت‌نیا - مدیرعامل انجمن موسیقی ایران
نظر شما