آنچه در دو هفته گذشته در این کشور بحران زده شاهد بوده‌ایم نشانه‌هایی خطرناک از آغار جنگ داخلی است.
نزدیک به 100 نفر کشته شده و صدها تن دیگر زخمی شده‌اند، 2 نماینده پارلمان و یک وزیر کابینه ترور شده و چندین انفجار بزرگ و کوچک در شهر‌های مختلف به وقوع پیوسته‌است.
دامنه این ناآرامی‌ها تا مناطق شمالی کشور که عموما منطقه‌ای آرام بوده‌است پیش رفته تا جایی که دیروز بر اثر انفجار یک بمب دست ساز در کنار جاده‌ای در شهر بوتالا، دست کم 25 نفر کشته و 50 تن دیگر زخمی شده‌اند.
اما این خشونت‌ها تنها به 2 هفته گذشته باز نمی‌گردد. در واقع آتش بس میان ببرهای تامیل و حکومت سریلانکا از سال 2006 عملا تنها روی کاغذ بوده است و دو طرف رسما با انجام اقداماتی این توافق را لغو کردند.
طی این مدت تمامی تلاش‌های انجام گرفته توسط شورای امنیت سازمان ملل، اتحادیه اروپا و دیگر کشورهای تأثیر گذار در امور داخلی سریلانکا همچون ایالات متحده، ژاپن و نروژ برای ایجاد صلح بین 2 طرف مخاصمه بی‌ثمر بوده‌است.
بسیاری از کارشناسان امنیتی در آفریقا بر این باورند دولت سریلانکا به تنهایی نمی‌تواند به بحران موجود پایان دهد و به مداخله قدرت‌ها و سازمان‌های بین‌المللی نیاز دارد.
از سوی دیگر ناظران بین‌المللی راه حل سیاسی را تنها گزینه مؤثر در پایان دادن به این وضعیت فوق‌العاده می‌دانند و هشدار داده‌اند درصورتی که هر چه سریعتر بین شورشیان جدایی طلب تامیل و حکومت سریلانکا آتش بس ایجاد نشود، کشور وارد جنگی غیرقابل پیش‌بینی خواهد شد.
آنچه بیش از هر چیز دیگر در این کشور بحران زده ضروری می‌نماید اتخاذ راهبردی سیاسی است تا دو طرف درگیری با نشستن پشت یک میز و البته با حضور گروه‌های میانجی بتوانند به توافق دست یابند؛ توافقی که بر اساس آن بتوان به بسیاری از نگرانی‌های قومیتی و اقلیت‌ها در این کشور پاسخ داد.
