اعتماد برای آینده ‌ایران

هسته مرکزی محتوای این نشست، مفهوم نگرانی بود. این نگرانی در صحبت‌های جناح‌های مختلف اعم از اصلاح‌طلب و اصولگرا قابل مشاهده بود. حدود ۱۰نفر صحبت کردند که ۵نفر از آنان اصلاح‌طلب بودند. گرانیگاه مشترک دغدغه‌ها نیز وضعیت کنونی و آینده کشور بود. اینکه یک نقطه اشتراک بین نهادهای سیاسی و تشکل‌های سیاسی در این خصوص وجود داشت، فی‌نفسه قابل تأمل بود، چراکه تشکل‌های سیاسی حاضر در جلسه همگی جزو تشکل‌های شناسنامه‌دار و قدیمی کشور بودند و درک تجربه‌مداری از تحولات ۴۰ساله انقلاب داشتند.

فعالان سیاسی متفق‌القول بر این باور بودند که اگر سیل شتابان تحولات و نگرانی‌ها را به رئیس‌جمهور به‌عنوان کسی که در پیشانی دولت و چارچوب‌های اجرایی حاکمیتی جمهوری اسلامی نشسته نگویند، امکان رفع مسئله وجود نخواهد داشت، چون هم رئیس‌جمهور را ‌مستحق دانستن این مسائل می‌دانستند و هم او را توانا بر رفع مسائل مبتلا به کشور.

نکته دیگر قابل توجه در ساختار این نشست این بود که تمام کسانی که در این نشست شرکت کرده بودند، دارای شناسنامه و گروه مشخصی بودند و شناسنامه سیاسی آنها مؤید فعالیت دیرین آنها در حوزه‌های مختلف سیاسی بود. طرفین نسبت به اصلاح‌طلب یا اصولگرابودن طرف مقابل اعتماد کامل داشتند. این ۳ویژگی مشترک در نشست فعالان سیاسی با رئیس‌جمهور قابل مشاهده بود.

اما نقدی هم به این جلسه وارد بود. همه کسانی که به این جلسه دعوت شده بودند، چهره‌های سیاسی بودند، نه حزبی و بهتر بود چند نفر به نمایندگی از گروه‌های مختلف قبل از جلسه گفت‌وگو می‌کردند. اینگونه هم امکان گفت‌وشنود بیشتری فراهم می‌شد و هم مسیر بهتری برای ارائه راه‌حل به رئیس‌جمهور مهیا می‌شد. اعضای حاضر در جلسه بیشتر طرح مسئله کردند؛ مسائلی که رئیس‌جمهور خودش نیز با آنها آشنا بود. رئیس‌جمهور احتیاج به مشاوره‌ها و ارائه راهکارهای ما داشت. البته برخی دوستان به راهکارها اشاره داشتند ولی چون سازماندهی نشده بود، راهکار منسجم و جامعی ارائه نشد.

درمجموع بر چند نقطه می‌شد تمرکز بیشتری صورت گیرد. نخست اینکه نسبت به ساماندهی و ساختار این نشست‌ها باید تجدیدنظر کرد. دوم اینکه طرح نگرانی کافی نیست و گروه‌های سیاسی باید راهکارهای برون‌رفت از نگرانی‌ها را آماده کنند و در جاهای مختلف به بحث و گفت‌وگو بنشینند و سپس دیدگاه‌هایشان را در نشست با رئیس‌جمهور مطرح کنند. سوم اینکه هر دوطرف بلااستثنا به رئیس‌جمهور اعتماد کامل داشته و اعتقاد داشتند که ایشان می‌تواند کشتی ایران را از این طوفانی که چه در داخل و چه در خارج وزیدن گرفته، عبور دهد.

درنهایت به‌نظر می‌رسد که برگزارکنندگان این نشست باید نسبت به تداوم آن‌ دقت بیشتری به خرج دهند و آن‌ را ساماندهی کنند. کسانی که پیش و پس از انقلاب برای نیل جمهوری اسلامی ایران به اهداف و آرمان‌های انقلاب سال‌ها مبارزه سیاسی کردند، همه در کنار هم و در کنار رئیس‌جمهورشان نشسته بودند، نگران آینده ایران بودند و برای آینده ایران افطار کردند؛ افطار دوستی و اعتماد برای رسیدن به آینده مطلوب برای کشور ایران.