به گزارش شهرنوشت، تغییرات آب و هوایی، سیاستگذاریهای نامناسب در شهرسازی و رشد سریع شهرها در بسیاری از کشورها منجر به بروز مشکلات مرتبط با آب شده است. شهر اسفنجی طرح نوینی است که مدیریت آب در سیاستگذاریها و طراحیهای شهری آن گنجانده شده است. میتوان گفت که شهر اسفنجی دارای چهار رویکرد است: ۱) مدیریت آب شهری، ۲) مدیریت آب زیستمحیطی، ۳) زیرساختهای سبز و ۴) تغییر مصالح سازنده سطح معابر شهری.
در این شهر برنامهریزیها و ایجاد زیرساختها بر مبنای جمعآوری، ذخیره و استفاده مجدد از آب باران و پیشگیری از آسیبپذیری شهرها در برابر سیل است. در شهر اسفنجی تکنیکهای مختلفی به کار گرفته میشود و یکی از این روشها، پشتبامها و دیوارهای سبز است که مانع ورود آب به جدولها و سیستم فاضلاب میشوند، ایجاد سطوح قابل نفوذ در پیادهروها و سایر معابر بهجای آسفالت نیز میتواند باعث جذب روان آبها شود؛ کاشت گیاهان در فضاهای مختلف اطراف معابر آسفالتشده هم بر جذابیت و زیبایی فضای شهری میافزاید، هم آبهای روان را جذب کرده و با فیلتری طبیعی آلودگیهای ناشی از آلایندهها را از بین میبرند و آب را بدون هیچگونه هزینهای تصفیه میسازند و در نهایت بخشی از این آبها به سمت سفرههای زیرزمینی روان میشوند. از این رو، شهر اسفنجی نه تنها قادر است از زیانهای بارش بسیار زیاد بکاهد بلکه با پر نمودن منابع آب زیرزمینی اثرات ناشی از کم آبی و آبهای کثیف را نیز کاهش میدهد و امنیت ذخیره آبی را به میزان زیادی افزایش خواهد داد.
این ایده اولین بار در سال ۲۰۱۳ مطرح شد و پیادهسازی آن از سال ۲۰۱۵ در ۳۰ شهر از جمله شانگهای، ووهان و شیامن آغاز شده است و تا به امروز بالغ بر ۱۲ میلیارد دلار بر روی این پروژه سرمایهگذاری شده است. طبق برنامهریزیهای صورت پذیرفته در چین تا سال ۲۰۲۰ بیش از ۸۰ درصد مناطق شهری باید حداقل ۷۰ درصد از آب باران را جذب کرده و دوباره مورد استفاده قرار دهند و شهر جدید لینگانگ که در حاشیه شانگهای چین در حال ساخت است از جمله شهرهایی است که با سرمایهگذاری بالغ بر ۱۱۹ میلیون دلار به بزرگترین شهر اسفنجی جهان تبدیل خواهد شد. همچنین برلین از جمله شهرهایی است که به دلیل داشتن فضاهای سبز بسیار بر روی پشتبامها و دیوارها میتوان بهنوعی آن را شهر اسفنجی نامید و این قابلیت را دارد که در آینده تبدیل به یکی از قدرتمندترین شهرها در این حوزه شود.
نظر شما