پس از وقوع این حادثه و تشکیل کمیته ایمنی مناطق برای شناسایی ساختمان‌های پر خطر، کار شناسایی این ساختمان‌ها در مناطق ۲۲گانه شهر تهران آغاز شد. متأسفانه آمارها حکایت از آن داشت که بخش قابل توجهی از این بناهای قدیمی و ناایمن در مناطق مرکزی پایتخت جا خوش کرده‌اند.
ساختمان‌هایی که اغلب در اختیار مستأجران است و جلب مشارکت مالکان برای ایمن‌سازی نیازمند پروسه‌ای زمانبر. از ساختمان‌های «دراکولا» و «آلومینیوم» گرفته تا «شانزه لیزه»، «آزاد» و «۲۰۱» همه و همه در زمره مهم‌ترین ساختمان‌های ناایمن منطقه ۱۱ است که شناسایی و پرونده ناایمنی برای آنها تشکیل شده است.
گرچه طی این سال‌ها با صدور هشدارهای متعدد بخش قابل توجهی از ساختمان‌های ناایمن از جمله آلومینیوم و دراکولا، تن به ایمن‌سازی بناهای خود داده‌اند اما در این میان ساختمان‌هایی هستند که در سایه نبود مشارکت مالکان با مستأجران نبود روند ایمن‌سازی ساختمان‌های پرخطر را متوقف کرده‌اند. تجربه موفق ما در ایمن‌سازی آلومینیوم و دراکولا نشان داد پیشبرد اهداف شهرداری و سازمان آتش‌نشانی در مسیر ایمن‌سازی ساختمان‌های پرخطر در گرو مشارکت و همدلی همه است از مالکان ساختمان گرفته تا مستأجران.
البته نقش شهرداری به‌عنوان بخش دولتی در ترغیب و تشویق مالکان واحدهای تجاری با ارائه بسته‌های تشویقی در این مسیر بر کسی پوشیده نیست. تسهیل امور ایمن‌سازی و کاهش موانع اداری می‌تواند به‌عنوان مهم‌ترین مشوق شهرداری در حوزه ایمن‌سازی ساختمان‌های پرخطر و کم شدن تهدیداتی از قبیل آتش‌سوزی و ریزش بناها باشد.
نظر شما