توانمندی نابینایان را ببینید

او بازیکن تیم‌ملی است و در کنار گلبال، مدال‌های زیادی را از موفقیت در مسابقات شطرنج و دو و میدانی دارد. او چند ماهی است که پی دوچرخه‌سواری رفته و از قرار معلوم استعداد خوبی در این رشته ورزشی دارد. «سمیرا محمودی» با اینکه از نعمت بینایی محروم است اما این موضوع نتوانسته او را از تلاش و کوشش بازدارد. محمودی مدرک کارشناسی مشاوره‌اش را از دانشگاه آزاد واحد تهران جنوب گرفته و حالا در یک شرکت بازاریابی مشغول فعالیت است. برای گفت‌وگو با او به باشگاه ویژه نابینایان در خیابان هرندی می‌رویم.

• باشگاهی برای نابینایان

دختر پرجنب و جوشی است که ۳۰ بهار را پشت سر گذاشته، و به اندازه یک نوجوان انژری دارد. روزهای زوج برای تمرین به باشگاه هرندی منطقه ۱۲ می‌رود. ساعت ۲ عصر را نشان می‌دهد که از راه می‌رسد. جنب‌وجوش او در زمین باقی دوستانش را به وجد می‌آورد. همراهش می‌شوند. چند دقیقه‌ای نرمش می‌کنند تا به اصطلاح بدنشان گرم شود. با صدای سوت هرکدام از بازیکن‌ها در جای خود قرار می‌گیرند. محمودی در دروازه گارد گرفته و مراقب است گل نخورد. گلبال رشته ورزشی جذابی ویژه نابینایان است. مهم در این بازی استفاده از تمرکز و شنوایی است. همه بچه‌ها حواسشان به صدای توپ است که از کدام سو می‌آید. هیاهوی آنها برای شکست رقیب دیدنی است. چقدر سرحال و با نشاط هستند. خیلی بیشتر از کسانی که خوب می‌بینند و خوب می‌شنوند. تمرین گلبال یک ساعتی طول می‌کشد و با صدای سوت مربی، بچه‌ها دست از بازی می‌کشند. محمودی نفس زنان روی سکوی تماشاگران می‌نشیند و می‌گوید: «اگر یک روز ورزش نکنم تا شب خموده و کسلم. ساکن بزرگراه شهید محلاتی هستم. اما باشگاه ورزشی‌ام در خیابان هرندی و ویژه نابینایان است. با اینکه راهم دور است اما یک روز در میان به باشگاه می‌آیم. می‌ارزد برای گلبال وقت بگذارم. چون سرشار از انرژی می‌شوم.» او معمولاً با وسایل نقلیه عمومی به باشگاه هرندی می‌آید. البته بیشتر از مترو استفاده می‌کند چون هم زودتر به مقصد می‌رسد و هم نام ایستگاه‌ها در مترو اعلام می‌شود.

• توجه به جای‌ترحم
  محمودی از نگاه تحرم‌آمیز جامعه به افراد نابینا دلخور است، می‌گوید: «بعضی‌ها به جای درک توانایی افراد نابینا یا معلول به نقص آنها نگاه می‌کنند. بارها شده وقتی سوار مترو می‌شوم خانم‌ها می‌گویند چرا تنها بیرون می‌آیی؟ نمی‌ترسی مشکلی برایت پیش بیاید. حتی وقتی متوجه می‌شوند که دانشگاه رفته و ادامه تحصیل داده‌ام تعجب می‌کنند. خوب این ضعف رسانه‌های ما در فرهنگسازی است. چه خوب که از زندگی افراد نابینا فیلم مستندی تهیه شود. من از صدا و سیما گله دارم. چطور ورزش‌های المپیک و آسیایی را پخش می‌کنند اما مسابقات پارالمپیک و پارآسیایی که مربوط به افراد معلول و نابینا است را نشان نمی‌دهند. مردم باید از توانمندی‌های ما آگاه شوند. بدانند که اگرچه از نعمت بینایی محروم هستیم اما استعدادهای زیادی داریم که اگر پرورش پیدا کنند چیزی کمتر از افراد سالم نداریم.»
• مدال‌آور مسابقات پارآسیایی

او گلبال را در ۱۴ سالگی، آن هم در مدرسه یاد گرفته است. به قول خودش بیش از ۱۸ سال است که در این رشته فعالیت می‌کند. مدال‌های زیادی هم به دست آورده است. می‌گوید: «تعداد مدال‌ها آنقدر زیاد است که شمارش آنها از دستم خارج شده است. در مسابقات کشوری و پارآسیایی شرکت کرده‌ام. به جز چند مورد که مقام دوم آوردم باقی تیم ما اول شده است. عضو تیم‌ملی هم هستم. در رشته دو و میدانی و شطرنج هم فعالیت دارم. در این ۲ رشته هم مدال زیاد گرفته‌ام. البته اخیراً رشته دوچرخه‌سواری را دنبال می‌کنم.» او دختر موفقی است. دوران دبستان و دبیرستان را در مدارس استثنایی گذرانده اما تحصیلات دانشگاهی‌اش را همپای دیگر دانشجویان در دانشگاه آزاد واحد تهران جنوب ادامه داده است. محمودی به دوران گذشته برمی‌گردد و درباره علت نابینایی‌اش می‌گوید: «تا ۲‌ـ ۳ سالگی بینایی کامل داشتم اما بر اثر یک بیماری ژنتیکی به مرور زمان شبکیه چشمم مشکل پیدا کرد و بینایی‌ام روز به روز کمتر شد تا اینکه به کلی دیدم را از دست دادم. اوایل برایم سخت بود. اما با حمایت‌های پدر و مادرم توانستم بر خودم مسلط شوم. از ۱۵ سالگی روی پای خودم ایستادم. برای همین هم امروز بدون نیاز به کمک هم کار می‌کنم و هم زمانی را برای ورزش در نظر گرفته‌ام. به دیگر دوستانم که نابینا هستند هم توصیه می‌کنم سعی کنند از توانایی‌شان استفاده کنند و به دیگران وابسته نباشند.»

• بهزیستی حمایت نمی‌کند 
  او از اینکه معابر شهر برای رفت‌وآمد معلولان و نابینایان مناسب نیست گلایه می‌کند. می‌گوید: «آنقدر در پیاده‌روها مانع گذاشته‌اند که امکان‌ تردد برای ما وجود ندارد. بارها به موانع یا داربست‌های داخل پیاده‌رو برخورد کرده‌ام. خیلی حس بدی دارد تا مدت‌ها با خودم کلنجار رفتم که اگر چشم‌هایم می‌دید این اتفاق برایم نمی‌افتاد.» محمودی اکنون در یک شرکت بازاریابی می‌کند و می‌گوید: «در جامعه ما کار برای افراد نابینا تعریف نشده است. بهزیستی هیچ‌ حمایتی نمی‌کند. بیش از یک میلیون نفر نابینا تحت پوشش دارد، که خیلی از آنها تحصیلکرده ولی بیکار هستند.»