هر یک از این ۳ حوزه، چالش‌ها و قابلیت‌هایی دارند که به آنها اشاره می‌شود.
تولید؛ یکی از محورهای مهم در اقتصاد هر کشور، توان تولید آن است. هر کشوری که تولیدش قوی‌تر است، اقتصاد قوی‌تری دارد. اقتصاد قوی‌تر، پیاده کردن عدالت اجتماعی را – که هدف متعالی انقلاب اسلامی ما بوده- آسان‌تر می‌سازد.
ایران در بخش تولید خصوصاً صنعت و معدن از مزایای نسبی قابل توجه خوبی برخوردار است. بنابراین، ایجاد فضای مناسب برای ورود سرمایه‌های مردم به بخش تولید، باید در اولویت دولت قرار گیرد.
سرمایه‌گذاری؛ مقام معظم رهبری در سخنان نوروزی خود در مشهد به خوبی به این امر اشاره کردند که سرمایه‌گذاری در تولید، عبادت است. در سال جدید باید این فرهنگ حضور مردم در سرمایه‌گذاری خصوصاً در مناطق کمتر توسعه یافته و محروم به شعار ملی تبدیل شود.
هر کس در این بخش‌ها سرمایه‌گذاری کند و موجبات کاهش بیکاری در آنها را فراهم کند، باید به دیده ارزش به آن نگاه کرد.
این بهترین راهکاری است که با اتخاذ آن می‌توان نقدینگی 150 هزار میلیارد تومانی موجود در جامعه را که تاکنون اثر منفی زیادی بر اقتصاد کشور گذاشته، کاهش داد و به جای اینکه نقدینگی سرگردان موجب افزایش تورم شود، آن را به بخش تولید سوق داد.
اشتغال؛ درصورت کنترل نقدینگی و هدایت آن، این مسئله به‌عنوان یک توفیق بزرگ تلقی خواهد شد و بهره آن، این است که به توانمند شدن اقتصاد ملی کمک می‌کند و ظرفیت نامناسب اشتغال را نیز بهبود می‌بخشد.
نیازهای کشور هم از این طریق، تامین خواهد شد. این بحث، مستلزم داشتن زبان مشترک بین تمام مسئولان کشور است که ایجاد اطمینان و بستر مناسب برای سرمایه‌گذاری وجود داشته باشد تا منابع داخلی و خارجی ایرانیان و حتی پول‌های سرگردان خارجی را بتوان به داخل کشور هدایت کرد که خوشبختانه مزیت‌های ما برای سرمایه‌گذاری خوب است و می‌توان سال جدید را جهت اهداف عالیه نظام، امیدوارکننده دانست در غیراین صورت، نمی‌توان به بهبود وضعیت 3 حوزه تولید، سرمایه‌گذاری و اشتغال امید داشت.
*رئیس کمیسیون صنایع مجلس
