نزد هیچ‌یک از بازیکنان دو تیم روحیه بردن وجود ندارد و آنها نباختن را نسبت به پیروزی در اولویت قرار می‌دهند. حتی این طرز فکر به طرفداران این دو تیم هم رسوخ کرده و آنها به رغم اینکه آرزوی برد تیم محبوب‌شان را دارند، اول به نباختن فکر می‌کنند.
اعتقاد دارم شهرآورد، مربی شجاع، نترس و با تفکرات هجومی می‌خواهد. شجاع بودن یک ریسک یا یک فاکتور مثبت است که در مقایسه با تفکرات احتیاط‌آمیز نتیجه بهتری دربردارد.
به عنوان مثال در سال‌های قبل شاهد بودیم که امیر قلعه‌نویی در شهرآورد یک مربی موفق بود، چون تفکرات هجومی داشت. مصطفی دنیزلی هم فصل قبل در دو بازی رفت و برگشت فقط برای پیروزی به میدان رفت و تیمش بازی خوبی را به نمایش گذاشت.
در این چند سال شاهد بودیم که هر تیمی گل اول را به ثمر می‌رساند دیگر برای زدن گل دوم تلاش نمی‌کند و می‌خواهد این نتیجه را حفظ کند. اگر تیم مقابل گل مساوی را بزند دیگر نباید دنبال فوتبال زیبا و پرهیجان باشیم، چون هر دو تیم بعد از تساوی فقط به حفظ این نتیجه فکر می‌کنند.
در این بازی نقش مربیان بسیار مهم است ولی اکثر آنها در روز دیدار سرخابی بیشتر به فکر اعتبار خود هستند و نباختن را بیشتر از بردن دوست دارند.
بازی هفته گذشته استقلال و پرسپولیس هم از لحاظ فنی و نوع بازی ایده‌آل نبود، چون مربیان دو تیم به اندازه کافی تجربه حضور در دیدار سنتی پایتخت را ندارند و کریمی و قطبی برای اولین و دومین بار بود که در این مسابقه حساس مربیگری می‌کردند.
تا زمانی که مربیان شهرآورد شجاع نباشند، این وضعیت در تقابل پرسپولیس و استقلال ادامه خواهد داشت.
یادآوری این موضوع هم حائز اهمیت است که ما طی چند سال اخیر در معرفی ستاره‌ها دچار ضعف شدیدی شدیم و دیگر شاهد شکوفایی و استعدادهایی مثل مهدی مهدوی‌کیا یا علی دایی نیستیم.
همانطور که دیدید کریم باقری با 34 سال سن بهترین بازیکن شهرآورد می‌شود، این نشان می‌دهد که فوتبال ایران در معرفی ستاره‌ها دوران بحران را پشت سر می‌گذارد.
ایجاد تحول در شرایط فنی دیدار سرخابی، به ابزار مناسبی احتیاج دارد ولی داشته‌های مربیان همین است و آنها فقط تا حدی می‌توانند تفکرات خود را به بازیکنان دیکته کنند. به نظر من، این شرایط در مسابقات آینده این دو تیم هم ادامه خواهد یافت.
