این ویژگی انسان امروز است که مدام سعی می کند از این اتاق بگریزد، اما به هرحال موقعیت‌هایی به‌وجود می آید که دیگر در تله افتادن، اجتناب ناپذیر است. 1408 همان تنهایی بشر امروزی است که از هر مغاک و ظلمتکده‌ای مخوف‌تر می نماید.
انتخاب یک اتاق در هتل برای چنین استعاره ای نشان از هوشمندی نویسندگان فیلمنامه دارد و مگر جز این است که همه ما مسافرانی هستیم که چند روزی در این عالم خاکی رحل اقامت افکنده ایم اما کمتر به یاد می‌آوریم. نویسنده داستان های وحشت آور اگرچه چهره چندان نام آشنایی نیست و به ظاهر تنهایی را زیاد تجربه می کند اما فقط یکی – دو بار فرصت می یابد تا با خود واقعی خود روبه‌رو شود.
او که چندان نزد وجدان خود آسوده نیست، در این خلوت آنگونه دچار عذاب می شود که آرزوی مرگ می کند اگرچه در می یابیم او درواقع لحظه ای که می پنداشته به آخر کار رسیده، خود را در اتاق 1408 می بیند.
فیلم اما بیش از آنکه به حدیث نفس نویسنده داستان های ترسناک بپردازد، نمایش دهنده جلوه های ویژه و صحنه های عجیب و غریب است، آنگونه که در این موش و گربه بازی که البته خبری از گربه نیست، تماشاگر فراموش می کند این ماجرا برای چه رخ می دهد؟ هرچند نباید سهم تماشاگران پاپ کورنی را در تماشای این نوع فیلم‌ها دست کم گرفت، اما به هرحال سازندگان فیلم نشان داده‌اند که سعی دارند راهی برای بیان عقاید خود ابراز کنند ولی این موضوع در لابه‌لای اتفاقات گم می شود.
نکته قابل تامل در این فیلم، آن است که فیلمنامه کاملا فرویدی نوشته شده است. فروید و بازنگران نظرات او از قبیل ژاک لاکان فرانسوی، ناخودآگاه را شبکه ای از الگوهای ساختاری ژرف می دانند که تفکر و گفتمان آگاهانه در آن گرفتار می‌شود.
حتی ردپایی هم از لویی آلتوسر، فیلسوف مارکسیست دیده می شود که معتقد بود همین شبکه ناخودآگاه ساختارها، توهم انسان های آزاد را تولید می کند. از این منظر می توان حدس زد که نویسندگان «1408» گوشه چشمی به این مسئله داشته اند.
اما از هرچه بگذریم، نباید از این موضوع غافل شد که تماشای اینگونه فیلم‌ها در سینما، تجربه ای قابل توجه است. درست همزمان با اکران این فیلم در سینما فرهنگ، «1408» از تلویزیون پخش شد.
اگرچه این اتفاق موجب کدورتی شد بین بنیاد سینمایی فارابی که رایت فیلم را خریده و سیما که بدون حق پخش آن را روی آنتن فرستاد ولی کسانی که در این مدت برای دیدن این فیلم، به سینما رفته اند اغلب کسانی بوده اند که تماشای پرده عریض با صدای دالبی را به صفحه کوچک تلویزیون ترجیح داده اند.
این نکته نشان می دهد هنوز برخلاف نظرات افراطی، نمایش فیلم های خارجی با کیفیت مطلوب مشتریان خاص خود را دارد، اگرچه علاقه‌مندان سینمای روز برای یافتن فیلم های مورد علاقه شان ترجیح می دهند بساط فیلمی های کنار خیابان را زیر و رو کنند.
