پیمان بغداد در اسفند ۱۳۳۳ در پایتخت عراق بین این کشور و ترکیه امضا شد.
این پیمان نمونه‌ای از پیمان‌های دول طرفدار آمریکا بود که در جنوب شرق آسیا و آمریکای لاتین هم بسته شده بود تا جلوی نفوذ و بسط کمونیست‌ها گرفته شود.
سال بعد انگلستان پاکستان و ایران هم به پیمان اضافه شدند، اما آمریکا که بانی تشکیل این سازمان بود، وارد نشد تا شوروی حساس نشود.
۴ سال بعد عبدالکریم قاسم در عراق کودتا کرد و از پیمان بیرون آمد. در نتیجه مرکز پیمان به آنکارا رفت و اسم پیمان شد سنتو. این پیمان چون بین پیمان ناتو در اروپا و سیتو در شرق آسیا بود، سنتو نام گرفت.
پاکستان، سال ۱۳۵۰ چون سنتو از این کشور در برابر حملات هند، دفاع نکرد از آن جدا شد و ایران هم بعد از پیروزی انقلاب در ۲۰ اسفند ۱۳۵۷ از این سازمان بیرون رفت و سنتو منحل شد.
