در تغییرات دیگری هم که در چهره و یا بدن بازیگر باید انجام شود، باز پای گریم به میان می‌آید.
استفاده از گریم به سال‌ها قبل برمیگردد؛ در حقیقت اصل و ریشه گریم به مراسم آیینی انسان‌های نخستین برمیگردد. در این مراسم صورت را با رنگ‌های معدنی و گیاهی می‌پوشاندند و با رقصیدن سعی می‌کردند که طبیعت را کنترل کنند. گاهی در این مراسم از ماسک هم استفاده می‌کردند. ماسک‌ها از تنه درختان و پوست حیوان ها درست می‌شد.
مصریان باستان، آفریقایی‌ها و سرخ‌پوستان هم از گریم در مراسم جادویی استفاده می‌کردند.
اما استفاده از واژه گریم به معنای امروزی‌اش در زبان فرانسه به سال 1778 برمیگردد. گریم به معنای ادا، شکلک و صورتک است. مصدر این کلمه گریمه به معنای خطوط پیری بر چهره انداختن و آراستن چهره برای تئاتر و سینماست. صفت فاعلی آن گریمور است که در ایران ما از واژه‌های چهرهپردازی به جای گریم و چهره‌پرداز به‌جای گریمور استفاده می‌کنیم.
چهرهپردازی در تئاتر، سینما و تلویزیون متفاوت است. البته چهرهپردازی در سینما و تلویزیون بیشتر به هم نزدیک است. چهرهپردازی برای سینما و تلویزیون به دلیل دقیق بودن دوربین جنبه فنی‌تری به خود می‌گیرد، چراکه چشم دوربین‌ها بسیار دقیق تر از چشم انسان است. هر اشتباه کوچکی در رنگ زمینه و یا وجود لکه کوچک و خطای ظریفی که چشم انسان قادر به تشخیص و رویت آنها نیست، در مقابل لنزهای دوربین به‌وضوح نشان داده می‌شود.
چهرهپردازی باید در خدمت سریال یا فیلم باشد، در غیر این صورت حتی اگر زیبا هم باشد، مناسب نیست و چهرهپردازی ایراد دارد. در حال حاضر چهرهپردازی به دلیل گستردگی امکانات به دنیای جدیدی قدم گذاشته است که هر غیر ممکنی را ممکن می کند. از طراحی واقعی چهره بگیرید تا چهره که فقط در تخیل و ذهن نویسنده می‌گذرد. هنر چهرهپردازی ساختن تخیل ذهن نویسنده است.
