همشهری آنلاین- زینب زینال زاده: خیلی از هنرمندان صداپیشه از ساختمان بیسم خاطره دارند. خاطراتی که این روها با عبارت «یادش بخیر» همراه می‌شود. «منوچهر آذری» از جمله پیشکسوتان رادیو است که به گفته خودش بهترین خاطرات زندگی‌اش در همین ساختمان بیسیم شکل گرفته است. او در گفت و گو با خبرنگار ما از روزهای گذشته می‌گوید.
- کار در رادیو را از چه سالی شروع کردید؟
خوب به یاد دارم که ۱۶ سال داشتم و دانش آموز مقطع دبیرستانی بودم که وارد ساختمان رادیو شدم.
- در مدرسه هم گویندگی می‌کردید؟
بله. جوک و لطیفه‌هایی را که در روزنامه‌ها بود می‌خواندم و روی سن مدرسه می‌رفتم و با میکروفن برای بچه‌ها اجرا می‌کردم.
- استعداد شما در طنز ذاتی است؟
به نظر اینطور می‌آید. چون همیشه در محافل مسائل را به طنز بیان می‌کردم و به قول اطرافیان مجلس گرم کن بودم و حضورم در هر مجلسی باعث شادی و نشاط می‌شد.
- همین استعداد شما را در مسیر گویندگی قرار داد؟
وقتی انسان از کاری لذت ببرد، قطعاً به دنبال آن می‌رود. طنز علاوه بر شاد کردن دیگران باعث نشاط خودم هم می‌شد و به همین دلیل پس از تمام شدن دوره تحصیل و گرفتن دیپلم کار گویندگی و به ویژه طنزپردازی را در پیش گرفتم.
- ادامه تحصیل ندادید؟
ورود به رادیو و گویندگی در سانه ملی برایم هدف شده بود و برای رسیدن به آن نیاز داشتم فن بیان بیاموزم. به همین دلیل وارد دانشکده هنرهای دراماتیک شدم و زیر نظر استاد «مهدی فروغ» آموزش دیدم.
- گویا شما در آزمون ورودی رادیو پذیرفته نشدید. ماجرا را تعریف می‌کنید؟
آن سالها خبری از قاب جادویی تلویزیون نبود و رادیو تنها رسانه ملی بود. من هم کار در این رسانه هدف زندگی‌ام شده بود .تلاش کردم و درس خواندم اما متاسفانه در آزمون ورودی پذیرفته نشدم. خوب این اتفاق ناخوشایند و ناراحت کننده‌ای بود اما دلسرد نشدم و وارد رادیو ارتش شدم.
- در برخی از مصاحبه‌هایتان عنوان کردید آشنایی با «حسن خیاط باشی» نقطه عطف زندگی هنری‌تان بوده است. در این مورد توضیح می‌دهید؟
آشنایی من با استاد خیاط باشی کاملاً اتفاقی بود. یک روز آگهی جذب نیرو برای برنامه تلویزیونی «خارج از محدوده» که نمایش طنز بود را دیدم و برای تست رفتم. آنجا با استاد خیاط باشی آشنا شدم و پس از پذیرفته شدن در این نمایش ایفای نقش کردم و تماشاچیان خیلی خوششان آمد. پس از اجرای نمایش مسئولان رادیو ایران از گروه استاد خیاط باشی دعوت به همکاری کردند و با همین دعوت وارد ساختمان رادیو شدم.
- با گذشت حدود ۵۰ سال از فعالیتتان در رادیو آیا حس خوبی دارید؟
کار در رادیو همیشه برایم لذت بخش بوده و هست. اجرای برنامه‌های طنز یعنی شاد کردن مردم و لبخند هموطنان دستمزد زحمات بوده و از این بابت خداوند را شاکر هستم.
- سخن آخر
شاید این روزها کمتر کسی به رادیو گوش می‌دهد اما همین قاب جادویی صدا طرفداران زیادی دارد که هیچ وقت از گوش دادن به برنامه‌های شاد و متنوعش خسته نمی‌شوند. در شرایط کنونی که همه مردم با بحران دست و پنجه نرم می‌کنند، قطعاً اجرای برنامه‌های طنز می‌تواند باعث شادابی و نشاط شود و به همین دلیل امیدوارم مسئولان به این نکته توجه ویژه‌ای داشته باشند.
نظر شما