به گزارش خبرگزاری فرانسه درحالیکه برخورد" توفان گرمسیری نارگیس" به میانمار، یکی از فقیرترین کشورهای جهان، باعث مرگ دست کم 22000 نفر شده است، سازمان‌های پزشکی می‌گویند آنها هنوز در تلاش هستند که تاثیر این توفان را در نواحی دورافتاده که بیشترین صدمات را دیده‌اند، ارزیابی کنند.
جلوگیری حکومت میانمار از ورود امدادگران خارجی و مشکلات تدارکاتی مانع از دسترسی به نواحی زیرآب‌رفته مصیبت‌دیده شده و کمک‌های اندکی به آسیب‌دیدگان رسیده است.
سازمان "کودکان را نجات دهید" Save the Children می‌گوید میلیون‌ها نفر بی‌خانمان هستند و گزارش‌های نگران‌کننده‌ای از شهری پینکایا در جنوب غرب مصب رودخانه، که 150000 نفر جمعیت دارد، می‌رسد، که حاکی از فقدان غذا و آب پاک در این منطقه از هنگام برخورد توفان است.
آندرو کیرک‌وود، مسئول میانمار در این سازمان گفت: "هنوز کمکی به مردم این منطقه نرسیده است، و آنها در حالی که از بقیه کشور جدا افتاده‌اند، دارند می‌میرند."
کارشناسان هشدار می‌دهند که چنین وضعیتی، شرایط را برای بروز بیماری‌ها و آسیب‌ها فراهم می‌آورد.
سازمان International SOS، یک فراهم‌کننده بین‌المللی خدمات بهداشتی که در یانگون دارای دفتر است،هشدار داده است که خطر بروز کزاز، حصبه و سایر عفونت‌های سالمونلایی، مالاریا، اسهال، هپاتیت A و سایر بیماری‌های در مناطف آسیب‌دیده وجود دارد.
بافته‌های اولیه امدادگران این سازمان بیانگر آن است که بزرگترین مشکل در حال حاضر عدم دسترسی به آب پاک است.
به گفته آنها سیلاب و شکستن لو له‌های آب به فاضلاب، مواد شیمیایی سمی و آب‌های زیرزمینی امکان داده است به منابع آب وارد شوند. آب آلوده پاک‌بودن را تقریبا غیرممکن کرده و نوشیدن آن خطر ابتلا به بیماری‌های گوارشی را افزوده است.
در حالیکه اغلب بخش‌های ساحل جنوب‌غربی زیر آب رفته است، آب راکد محلی برای رشد باکتری‌ها و حشرات خطرناکی ایجاد کرده است که می‌توانند بیماری‌ها را منتقل کنند.
به گفته آنها خانواده ها همچنین در معرض خطر ابتلا به کزاز و عفونت‌های ناشی از زخم‌هایی قرار دارند که در هنگام جستجوی خانه‌های ویران‌شده‌شان برمی دارند.
ویرانی جاده‌ها و از بین‌رفتن وسائل نقلیه مانع رسیدن افراد به درمانگاه‌ها می‌شود و گروه‌های پزشکی کم‌شمار نمی‌توانند از عهده درمان بیماران برآیند.
ورونیک تراس،سخنگوی سازمان پزشکان بدون‌مرز، گفت هنوز بسیار زود است که نیازهای بهداشتی فوری مردم منطقه سخن بگوییم، چرا که این سازمان هنوز منتظر سیستم‌های ارتباطی و پشتیبانی بهتر است.
به گفته او کارکنان این سازمان در مرحله اول یاید به 16000 بیمار مبتلا به HIV/ایدز که مسئول درمان آنها در میانمار هستند، بپردازند و سپس مشکل ویرانی بخش‌هایی از درمانگاه‌شان در یانگون پایتخت میانمار را حل کنند.
