در 15 خرداد سال 1346 کشورهای عرب همسایه فلسطین یعنی مصر، اردن، سوریه و لبنان به صورت دسته‌جمعی به سرزمین‌های اشغالی حمله کردند. جمال عبدالناصر، رئیس جمهور مصر، می‌گفت که می‌خواهیم صهیونیستها را به دریا بریزیم. در روزهای اول جنگ ارتش‌های عرب توانستند بر نیروهای صهیونیست پیروز شوند، ولی آمریکا و انگلیس به کمک صهیونیستها رفتند. بی‌نظمی و نداشتن فرماندهی قدرتمند هم باعث شد که ارتش‌های عرب کم‌کم در مقابل نظامیان صهیونیست شکست بخورند. سرانجام وضعیت جنگ برگشت و این بار صهیونیستها وارد کشورهای عربی شدند. آنها نوار غزه و صحرای سینا را، که جزو کشور مصر بود، تصرف کردند. صهیونیستها ساحل غربی رود اردن را از کشور اردن و بلندی‌های جولان را از سوریه و زمین‌های کشاورزی جنوب لبنان را هم از این کشور جدا کرده و به سرزمین‌های اشغالی ضمیمه کردند. در مدت شش روز، کشورهای عربی نه تنها نتوانستند صهیونیستها را شکست دهند، بلکه قسمتی از سرزمین‌های خود را هم از دست دادند. دولت مصر شکست را قبول کرد و انورسادات در مقابل به رسمیت شناختن رژیم صهیونیستی، صحرای سینا را دوباره پس گرفت.
بقیه کشورهای همسایه هم از آن زمان تصور می‌کنند که قادر به مقابله با رژیم صهیونیستی نیستند. ولی سال پیش، زمانی که ارتش رژیم صهیونیستی قصد داشت به جنوب لبنان و منطقه حزب‌الله لبنان حمله کند، پس از 33روز جنگ، حتی نتوانست وارد خاک این سرزمین شود. از آن موقع تا به حال تفسیرگران خارجی و حتی سیاستمداران رژیم اشغالگر قدس، در این فکر هستند که چگونه یک گروه مردمی توانست بیشتر از ارتش‌های چند کشور بزرگ در مقابل صهیونیستها مقاومت کند.
