برنامه‌ای که در زمان پخشش کودکان زیادی را جذب کرد و سهم عظیمی از تماس‌های تلفنی مردم با شبکه اول سیما را به‌خودش اختصاص داد. اما اینجا یک سؤال مطرح می‌شود؛ چرا برنامه‌ای با چنین محبوبیتی باید به این زودی به پایان برسد.
تهیه‌کننده این برنامه توقف آن را موقتی اعلام کرده و این نوید را می‌دهد که به‌زودی این برنامه با ساختاری جدید به روی آنتن خواهد رفت. باز هم اینجا یک سؤال دیگر مطرح می‌شود؛ چرا برای ادامه برنامه ای که مخاطبان زیادی داشته است و از همه مهم‌تر مخاطبانش دوره حساسی را می‌گذرانند، در طول مدت پخش زنده، برنامه ریزی طولانی مدتی نشده است.
این دو سؤال با توجه به مواردی که این برنامه را محبوب کرده است، قطعا جواب سخت و دور ذهنی نخواهد داشت. راز محبوبیت این برنامه را در چند عنصر ساده می‌توان یافت: ارتباط گیری درست مجری با توجه به سن کودک، طنز دلنشین، زبان دلپذیر و از همه مهم‌تر خلاقیت و نوآوری که در برنامه «عمو پورنگ» دیده شد و به دل بچه‌ها نشست.
در سالهایی که اجرای برنامه برای کودکان یک امر جدی محسوب می‌شد و وظیفه مجری نصحیت صرف بود، حضور عمو پورنگ با آن لباس‌های رنگی و حرکات شاد و خواندن اشعار شاد، وجه دیگری از چهره یک مجری کودک را نشان داد و این چهره چنان به دل بچه‌ها نشست، که خیلی زود در ارتباط های تلفنی با برنامه به او لقب عمو دادند. لقبی که به معنی پذیرفتن این چهره جدید در جمع خانواده ها بود.
طبیعی است که بعد از گذشت مدتی یک برنامه افت کند و بعد از چند سال
هر برنامه‌ای نیاز به روتوش و بازنگری داشته باشد. از این موضوعات سازندگان برنامه «عمو پورنگ» بی‌خبر نبودند، به همین دلیل هم در این 7سال تغییراتی را در شکل و اجرا داده‌اند.
نکته‌ای که نباید در این میان فراموش کرد اصول برنامه‌سازی تلویزیون است که اساس آن به شناخت مخاطب برمی گردد، مخاطبان برنامه‌های تلویزیونی دو دسته هستند؛ مخاطبان ثابت و مخاطبان متغیر.
مخاطبان ثابت از نامشان پیداست که چه ویژگی‌های دارند. در این میان تکلیف برنامه ساز هم مشخص است، اوست که باید با ایجاد تنوع و نوآوری در کار، مخاطبان ثابت خود را پای تلویزیون نگه دارد. اما برنامه‌سازی برای گروه دوم شیوه خاص خودش را دارد. این گروه مخاطبان سال به سال تغییر می‌کنند، اما برنامه ثابت است. به همین دلیل نیاز نیست که شکل برنامه تغییر کند. هر برنامه برای مخاطب جدیدی که تازه مشتری تلویزیون شده است، اگر معیارهای لازم را داشته باشد، جذاب خواهد بود. مخاطبان گروه سنی کودک و نوجوان شامل این گروه می‌شوند. این گروه به‌دلیل شرایط سنی که دارند، به سرعت از یک برنامه به برنامه های دیگر تلویزیونی علاقه‌مند می‌شوند. پس از مدتی از برنامه دوران کودکی تنها یادی می‌ماند و نوستالژی برای همان یک یا چند نسل.
طبیعی است که محتوای برنامه‌های این گروه، حرف اول را می‌زند. در این برنامه‌ها محتوا، شکل و فرم را تعیین می‌کند. در این نوع برنامه‌سازی، گروهی متشکل از برنامه‌ساز و گروهی متخصص که صرفا برنامه ساز نیستند خطوط فکری برنامه و نیاز مخاطب را تعیین می‌کنند. این با تکمیل یکدیگر در پشت برنامه، به نقاط جدیدی دست می‌یابند و درنهایت نتایج به دست آمده به نفع گروه خواهد بود، در این صورت دیگر مجری یک تنه بار برنامه را به دوش نمی‌کشد و برنامه هم به تکرار نمی‌رسد و هر بار بنا به نیاز مخاطب تغییر شکل و رویه می‌دهد. اگر این مسائل را در نظر بگیریم باید گفت که برنامه «عمو پورنگ» هنوز از تمام توان و پتانسیل خودش استفاده نکرده بود و هنوز خیلی زود بود که به تعطیلی این برنامه فکر شود.
