آشنایی با ناورو

این کشور در همسایگی جمهوری کریباتی قرار گرفته است و کم‌جمعیت‌ترین کشور عضو سازمان ملل متحد است.

این کشور در قرن نوزده میلادی مستعمره آلمان شد. این جزیره را در طول جنگ جهانی دوم ژاپن اشغال کرد. بعد از جنگ هم گرفتار معاهده‌های همکاری بین‌المللی شد. ناورو استقلال خود را در سال ۱۹۶۸ به دست آورد.

خاک این جزیره از سنگ فسفات تشکیل شده است و اولین گام‌های اقتصادی این کشور در قرن بیستم با صدور فسفات برداشته شد.

فسفات برای مردم این جزیره درآمد خوبی را در طی این سال‌ها به ارمغان آورد اما با کاهش میزان آن طی این سال‌ها به نظر می‌رسد مردم این کشور باید به دنبال راهی جدید برای گذران زندگی خود باشند.

سیاست در ناورو

رئیس جمهور در این کشور رئیس حکومت و رئیس دولت است. او اعضای کابینه را از میان اعضای مجلس تعیین می‌کند. رئیس جمهور با رای مجلس برای دوره‌ای سه ساله انتخاب می‌شود.

مجلس این کشور ۱۸ عضو دارد که برای دوره‌ای سه ساله با رای مردم انتخاب می‌شوند. سن قانونی دراین کشور ۲۰ سال است.

اقتصاد در ناورو

تولید ناخالص داخلی در این کشور ۶۰ میلیون دلار است. آماری از نیروی کار این کشور در دست نیست اما تخمین زده می‌شود ۹۰ درصد جمعیت واجد کار در این کشور بیکار باشند.

بیشتر افراد شاغل این کشور به ترتیب در معادن فسفات، ادارات دولتی، مدارس و حمل و نقل عمومی مشغول به کار هستند.

محصول عمده صادراتی این کشور فسفات است که به کشورهای آفریقای جنوبی (7/63درصد)، کره جنوبی (6/7 درصد) و کانادا (6/6 درصد) صادر می‌شود.

محصولات وارداتی آن شامل غذا، سوخت، مصالح ساختمانی و ماشین‌آلات است که از کشورهای کره جنوبی (8/43درصد)، استرالیا (2/36درصد)، آمریکا (9/5درصد) و آلمان (3/4درصد) وارد می‌شود.

مردم ناورو

جمعیت این کشور ۱۳ هزار و ۷۷۰ نفر با میانگین سنی ۲۱ سال است. امید به زندگی در این کشور برای زنان 6/67 و برای مردان 2/60 سال است.

ارتباطات در ناورو

در ناورو هیچ روزنامه‌ای چاپ نمی‌شود و تنها رادیو این کشور که دولتی است بخشی از برنامه‌هایش را از رادیو استرالیا و بی.بی.سی تامین می‌کند.

برنامه‌هایی که تلویزیون این کشور پخش می‌کند از نیوزیلند به وسیله ماهواره یا نوارهای ویدئو ارسال می‌شوند.

ناورو در یک نگاه

*ناورو به طور رسمی پایتخت ندارد اما شهر یارن که بزرگترین شهر آن است مقر پارلمان این کشور است.