از این تعداد نمایش، ۱۷ تا در بخش مسابقه صحنه‌ای و ۴ نمایش در بخش جنبی اجرا می‌شوند و جالب اینکه از ۱۷ نمایش مسابقه اصلی، ۹ تا از شهرستان‌هستند؛
عروس پیامبر مجید واحدی‌زاده از اردبیل، سوزماهی علیرضا زارعی و باقر رمضانزاده از میناب، یک روز روشن خدا پوریا کریمی از لاهیجان، رستگاری در ساعت ۲۵ سعید جمشیدی از کرمانشاه، شکل پنجم آفرینش یاسر محمودی از ساری، ماه در محاق کریم علیخواه از ارومیه، خیال روی خطوط موازی هادی شیبانی از تربت حیدریه که ۷ نمایش با ۸ کارگردان مرد شهرستانی‌اند و شب هزار و یکم سارا نیک‌طبیعت و خانه تلما حسین‌پور از رشت که ۲ نمایش با ۲ کارگردان زن شهرستانی‌اند.
اما در تهران قضیه برعکس است. از ۸ نمایش تهرانی، ۶ نمایش را خانم‌ها کارگردانی می‌کنند؛
ماندانا عبقری با نمایش تنهایی و سکوت بر پهنه برهوت، پریناز آل آقا با زنان مشروطه، بهار کریم‌زاده با مثل هیچ کس، بهناز جعفری با بازیگر و زنش، بنفشه اعرابی با ماریانا پیندا و پرستو گلستانی با گاردن پارتی در برف.
۲ کارگردان مرد تهرانی هم آرش فصیح و مسعود منصوری‌اند با ۲ نمایش بیست سال و نه ماه و سیزده روز و راحیل.
اما در بخش جنبی هم باز اکثریت با مردان است؛ همسری برای زندگی امیر قربانی از تربت حیدریه، مثل خاری در انگشت حنانه قشنگی از تبریز، سیاوش و سودابه علی برجی و عروس پستی دوقبضه فرهاد تجویدی هر دو از تهران.
با این وصف و با توجه به آمار و ارقام، طبق معمول سال‌های گذشته، امسال نیز مردان در جشنواره‌ای که با نام بانوان برگزار می‌شود، حضور پررنگ‌تری دارند.
دبیر جشنواره هفتم در این باره می‌گوید: «هدف جشنواره زن‌محور بودن آن نیست. در تئاتر نیز مانند زندگی نمی‌توان زن و مرد را از هم جدا دانست و نیت اصلی جشنواره پرداختن به سوژه‌هایی با محوریت بانوان ایران و فعالیت آنها در تئاتر کشور است. البته می‌توان مانند گذشته از حضور کارگردانان یا نمایشنامه‌نویسان زن نیز بهره برد.»
مریم معترف که در یکی دیگر از دوره‌های جشنواره تئاتر بانوان دبیر بوده است، ادامه می‌دهد: «من نیز سعی کردم در بخش بازخوانی و بازبینی جشنواره شرایطی را برای حضور پررنگ تر بانوان هنرمند در هیات‌های داوری ایجاد کنم.»
معترف در گفت‌وگو با مهر، اهداف محتوایی این جشنواره را نیز نهادینه کردن پرداختن به زندگی، رشادت و ارزش‌های بانوان ایرانی در ذهن نمایشنامه‌نویسان و الهام گرفتن از آثار کهن ایرانی در این عرصه می‌داند؛
اهدافی که به گفته او در دوره‌های اول چندان محقق نشده است؛
«در دوره‌های اولیه کارها به لحاظ کیفی ضعیف‌تر بود، اما در ۳ دوره اخیر که اعظم بروجردی دبیری جشنواره را بر عهده داشت شاهد نزدیک شدن جشنواره به اهداف مد نظر بوده‌ایم.
البته این به معنای رسیدن به ایده‌آل نیست، بلکه اگر جشنواره به‌صورت مستمر و با حمایت بیشتر در دوره‌های بعد نیز برگزار شود می‌تواند هر چه بهتر در این مسیر گام بردارد.»
دوره اول جشنواره تئاتر بانوان به همت وزارت ارشاد برگزار شد، اما مثل خیلی دیگر از کارها که در همان گام‌های اول گیر می‌کند، این جشنواره هم پس از آن ۳ سال فراموش شد تا اینکه سازمان فرهنگی- هنری شهرداری تهران با بودجه‌ای نه چندان دندان‌گیر، ۲ دوره را برگزار کرد و راه دوباره باز شد تا در ۳ دوره اخیر که مشکل همیشگی پول ظاهرا تا حدود زیادی حل شد.
حالا مسئله دیگری مطرح است؛ بین‌المللی شدن جشنواره. معترف در این باره نیز می‌گوید: «اگر امکان بین‌المللی برگزار شدن جشنواره باشد بسیار خوب است، ولی باید به لحاظ فراهم کردن امکانات و تامین بودجه حمایت گسترده‌تر از جشنواره به عمل آید. در این صورت صحنه رقابت زیبایی بین هنرمندان در سطح بین‌المللی فراهم می‌شود که می‌توانند به تبادل اطلاعات نیز بپردازند.»
هفتمین جشنواره سراسری تئاتر بانوان از ۴ تا ۱۲ تیر در ۲ بخش خیابانی و صحنه‌ای در تهران برگزار می‌شود.
تولد یک جشنواره تئاتری دیگر
از امسال یک جشنواره تئاتری دیگر نیز به همه جشنواره‌ها و همایش‌هایی که تا کنون برگزار شده، اضافه خواهد شد.
این جشنواره که با نام «همایش اجراهای کارگاهی نمایشهای ایرانی» برگزار می‌شود، امسال در نخستین دوره‌اش به نمایشهای تک‌نفره اختصاص دارد.
به گزارش روابط عمومی خانه تئاتر دانشگاهی، تا کنون ۶۰ اثر به دبیرخانه این همایش رسیده و کار بازخوانی متن‌ها توسط رحمت امینی، مهدی مکاری و عباس اقسامی در حال انجام است.
