هر چند شاید بتوان توصیفاتی خوشایند از این دوره مدیریتی بیست و هفت - هشت ماهه بدست داد و از بازگشت همشهری به جایگاه مهم‌اش در میان مطبوعات، برقراری نظم و نسق در تصمیم‌گیری‌ها و برنامه‌ها، راه‌اندازی نشریات جدید و ... به‌عنوان ویژ‌گی‌های این دوران مدیریتی نام برد، اما واقعیت این است که این ابتکارات و امتیازات احتمالا همان اندازه که موافقانی دارد مخالفانی هم و از این رو نمی‌شود آن‌ها را یک نمایه بی‌بدیل کاری دانست.
در این میان همشهری، واجد یک خصیصه منحصربفرد در روزنامه‌نگاری امروز ایران شده که همانا حرکت این شرکت - موسسه به سمت بازار بورس است. شاید برخی موسسات مطبوعاتی در پیش از انقلاب با اتکا به مدل‌های قدیمی در این مسیر گام برداشته باشند، لیکن ایجاد هلدینگ کمپانی، شیوه‌ای جالب توجه بود که در همشهری مقدمات اجرایی‌شدن آن تا حد زیادی فراهم شد؛ این نوع مالکیت و مدیریت یعنی قبضه کردن رگ‌های حیاتی شرکت‌ها و واحدهای تابعه با هدف بهره‌وری افزون‌تر.
و حتما چنین روشی، مخالفان عدیده‌ای خواهد داشت، چرا که هم تعدیل نیروی انسانی را در پی دارد و هم سرکشی روزنامه از متولیان و نهادهای رسمی.
به هر روی همشهری امروز در آستانه ورود به بازار سرمایه قرار گرفته و چه این‌گونه بشود و چه نشود، همشهری منشی تازه را در فضای رسانه‌ای ایران باب کرد که فرصتی است بسیار مغتنم برای خروج مطبوعات از حواشی ناگزیر و فراوان.
