بزرگراه؛ هنرِ حرف زدن

شگرد ششم: ابراز وجود

اگر آن چیزی را که واقعاً در درون قلب ما می‌گذرد با شجاعت به زبان بیاوریم، حسی به اسم «ابراز وجود» به ما دست می‌دهد. تسلط و قاطعیت هنگام حرف زدن از وسیله‌های مهم ابراز وجود است. کسانی که کمتر از کلمه «من» استفاده می‌کنند و بیشتر از جمله‌هایی مانند «همه می‌دانند که...» یا «بیشتر آدم‌ها با این عقیده موافقند...» شاید از این می‌ترسند که جمله‌ آنها، مورد انتقاد دیگران قرار بگیرد. در حقیقت ترس باعث شده تا جمله‌ای را که قرار است ما از طرف خودمان بگوییم، آن را به کسانی نسبت بدهیم که در دسترس نباشند و به نوعی ما بی‌طرف باشیم. اما زمانی که فرد از طرف کسی یا کسانی، یا به نمایندگی آنان، صحبت می‌کند جزو موارد استثنایی به شمار می‌آید.

   اگر ما نظر خودمان را با اطمینان بیان کنیم و برای مطمئن شدن از درستی و نادرستی آن از مخاطبمان سؤال کنیم، بی‌شک به سوی یک رابطه سالم و درست حرکت کرده ایم. بعضی افراد بعد از آنکه با اندکی تمرین به خود مسلط می‌شوند، احساساتی می‌شوند و کم‌کم از ابراز وجود هم جلوتر می‌روند و به این ترتیب حس همدلی و احترام دو طرفه را ندیده می‌گیرند. بهترین روش برای تمرین جسارت در گفتار، حضور در جمع افرادی است که اگر پا را از گلیم خود درازتر کردیم، به ما هشدارهای لازم را بدهند.

   به‌طور کلی بعضی از افراد با سخنان خود ابراز وجود می‌کنند و برخی هم با کمک رفتار خود این شگرد را به کار می‌بندند. افرادی که با حرف زدن خود ابراز وجود می‌کنند:

   1- بین عقیده خود و حقیقت تفاوت قائلند.
   2- حقوق دیگران را همچون حقوق خود می‌بینند.
   3- دستورهای خود را در قالب پرسش مطرح می‌کنند و خصوصیت‌های رفتاری آنها هم این نشانه ها را دارد:
   1- چهره‌ای موقر، متین و خوشرو دارند.
   2- آهنگ کلامشان ملایم و منظم است.