آنهایی که دیده نمی‌شوند

سروش جنابی / دبیر تحریریه :وضعیت دشواری را تجربه می‌کنیم؛ فشارهای روحی بر اثر بیماری همه‌گیر که ما را مجبور ‌می‌کند هر روز شاهد از دست رفتن تعدادی از هموطنانمان باشیم به همراه فشارهای اقتصادی که این بیماری با تعطیلی کسب و کارها و محدودیت‌ها به ما تحمیل کرده و نیز تحریم‌ها که خود، به تنهایی برای عذاب دادن یک ملت کافی است، تجربه‌های ناگواری را بر همه ما آوار کرده.هر که را احوال می‌پرسی، بی‌درنگ از محنت زمانه می‌گوید و از سختی روزگار ناله سر می‌دهد که بد اقبالی تا چه حد! آیا به واقع بدحال‌ترین آدم جامعه‌ایم یا هستند کسانی که روزهای بدتری را از سر می‌گذرانند؟

پویش‌هایی که از ابتدای همه‌گیری کرونا در سراسر کشور برای دستگیری از نیازمندان و خسارت‌دیدگان شکل گرفت، نشان می‌دهد که در جامعه بحران زده امروز هستند چشمانی که فقط خود را نمی‌بینند، بلکه آسیب‌دیدگان و ضعفا را بی‌بهانه و با بهانه در سفره خود –هر چند کوچک‌ـ سهیم می‌دانند. چه خوب که چنین نعمتی داریم، اما انتظار نمی‌رود که این حرکت‌های اجتماعی گسترده، اماپراکنده همه نیازمندی‌ها را دریابند و به آنها پاسخ دهند. پس این احتمال که آسیب‌دیدگانی از قلم افتاده باشند، دور از انتظار نیست.

چه غمبار که آسیب‌دیدگانی باشند که مشکلاتشان در این دوران دو چندان که نه، صد چندان شده وکمک‌های معیشتی و بسته‌های ارزاق دردی از درد آنها دوا نمی‌کند. معلولان را می‌گویم. اکنون به دلایل مختلف امکان‌ تردد محدود گذشته نیز از آنها سلب و گردهمایی‌های‌گاه و بیگاه نیز تعطیل شده. این به معنای انزوا و گوشه‌گیری بیشتر و هولناکی است که معلولان به اجبار، به آن تن داده‌اند وشرایط روحی شکننده‌ای برایشان رقم زده است. چه تلخ که یک ناشنوا از دنیای سکوت در این هیاهو بگوید و خود را به یک گیج و خواب دیده در دنیای خبر و اطلاعات لحظه‌ای تشبیه کند یا اینکه یک نابینا از خانه‌نشینی اجباری به دلیل محدودیت لمس اشیاء یا امتناع شهروندان از هدایت آنها در معابر به دلیل رعایت فاصله‌گذاری سخن بگوید.

معلولان انتظار دارند که مسئولان در این روزها حمایت خود را از آنها دریغ نکنند، اما دولت و سازمان‌های دولتی با بودجه‌های شدیداً انقباضی و کاهش نیرو به علت پیشگیری از گسترش بیماری امکان دخالت‌های گسترده را ندارند؛ هرچند رفع برخی مشکلات هنوز در ید سازمان‌های دولتی معطل مانده است. راه‌اندازی آموزش زبان اشاره در فرهنگسرای خانواده و ارائه مشاوره به خانواده‌های ناشنوایان خبر خوب وگامی مثبت در این اثناست، اما کافی نیست. بهتر آنکه دیگر سازمان‌های فرهنگی به این موضوع توجه کنند تا بار مشکلات این عزیزان اندکی کاهش یابد. البته مشکلات معلولان چندان مادی و اقتصادی به نظر نمی‌رسد، بلکه بیشتر از نوع بی‌توجهی و دیده نشدن است. راه‌حل این مشکل در دستان همه ماست و باز هم روی سخن بیشتر با آنهایی است که می‌بینند.