شاید به همین دلیل است که سازمان بهزیستی کشور مبلغی را به عنوان کمک هزینه درمان در اختیار ترنس جندرها ( مبتلایان به اختلالات جنسیتی)، قرار می‌دهد. ترنس‌ها هویت جنسی و روانی متفاوت با بدن خود دارند. این سازمان در آخرین اعلام رسمی خود تعداد متقاضیان تغییر جنسیت در ایران را 300 نفر و تعداد افرادی را که دچار اختلال هویت جنسی هستند 4 هزار نفر تخمین می‌زند. این در حالی است که آمار غیررسمی از وجود دست کم 12 هزار بیمار اختلال جنسی حکایت دارد. سازمان بهداشت جهانی هم دست کم 2 درصد از جمعیت جهان را مبتلا به این بیماری می‌داند.
بهزیستی همچنین اعلام کرده که این کمک بنابر تقاضای استان‌ها ممکن است تغییر کند و به میزان اعتبار و تعداد مراجعه‌کنندگان بستگی دارد. در حال حاضر بیماران این اختلال در کشورهای غربی با خوردن هورمون، ظواهر جسمی خود را تغییر می‌دهند و بعد از چند ماه نظارت روانکاوان و روان‌شناسان، و حصول اطمینان از اینکه واقعاً می‌توانند تغییر جنسی بدهند، جراحی می‌کنند. چند سالی است که این عمل در ایران هم صورت می‌گیرد و افراد با جراحی جنسیت خود را تغییر می‌دهند. تغییر جنسیت پروسه نفسگیری است که به غیر از چندین جراحی نیاز به سال‌ها هورمون‌درمانی، روان درمانی و مشاوره دارد.
هویت جنسیتی برای بیان احساس مردانگی یا زنانگی به کار می‌رود. هویت جنسیتی یک حالت روانشناختی و بازتابی از احساس مرد یا زن بودن فرد است که بر نگرش‌ها و الگوهای رفتاری مبتنی است. شخصی که دارای هویت جنسیتی سالمی است می‌تواند با قاطعیت بگوید که مرد است یا زن. با این تعریف آنهایی که با قاطعیت نمی‌توانند بگویند مردند یا زن به سه دسته مشخص قابل تفکیک هستند؛ ابتدا آنهایی که از اختلالات جسمی رنج می‌برند که در این میان تعداد مردان دو برابر زنان است و از آنجایی که تبدیل هویت جنسیتی مرد به زن با جراحی‌های پیشرفته نیز آسان‌تر است، درصورت تشخیص چنین معضلی در بدو تولد می‌توان به‌سادگی مشکل را حل کرد. خوشبختانه در کشور ما نیز این فرآیند با استفتاء از مراجع تقلید از سال 1367 به این سو شرعی و قانونی تلقی می‌شود.
دسته دوم کسانی هستند که از نظر جسمی دچار مشکل نیستند، اما رفتاری دوگانه دارند و میان هویت جنسیتی زنانه یا مردانه سرگردانند. این معضل به شکل بارز در کودکان پسر از 7 سالگی و در کودکان دختر با شروع سن بلوغ قابل مشاهده است. این کودکان علاقه‌مندند لباس جنس مخالف خود را بپوشند یا با اسباب بازی‌های جنس مقابل بازی کنند و البته درصورت تشخیص به موقع چنین اختلالی در رفتار و با مراجعه به مشاور می‌توان مشکل را حل یا از تبعات آن به شکل قابل ملاحظه‌ای کاست.
کارشناسان می‌گویند خطرناک‌ترین واکنش به چنین رفتاری در خانواده، پنهان کردن موضوع، دور نگه داشتن کودک از چشم دیگران و رفتار توهین آمیز با اوست و اما دسته سوم کسانی هستند که هیچ‌یک از اختلالات فوق را ندارند، اما به دلایل قابل توجیه برای خود که البته متاثر از نوع تعاملات اجتماعی است، خواستار تغییر هویت جنسیتی خود هستند. این بیماران بیشترین آمار خودکشی در میان اقلیت جنسی را از آن خود کرده‌اند. 40 تا 60 درصد این بیماران بعد یا قبل از تغییر جنسیت خودکشی می‌کنند.
