هیچ تأمّل کرده‌ای چرا از حدود هزار و چهار صد سال پیش، همه ساله امّت رسول‌الله همپای اشک و آه بر حال زارِ خویش در لیالی مبارکه قدر، بر مظلومیت علی نیز گریسته و تا برپایی رستاخیز اعظم نیز خواهد گریست؟
به‌راستی! آیا می‌توان گره خوردنِ شبهای احتمالی قدر _ یعنی نوزدهم، بیست و یکم، و بیست و سوم _ را با علی علیه‌السلام تصادفی دانست؟ و آیا می‌توان پذیرفت که بر اساس یک صُدفه، شب نوزدهم، شب ضربت خوردن علی(ع) و شب بیست و یکم، شب شهادت آن حضرت و شب بیست وسوّم، شب سوّم قتل آن امام معصوم قرار گرفته است؟!
پاسخ آن، پر واضح است چرا که؛ دوست و دشمن، خوب می‌دانند علی بن ابی طالب علیه‌السلام که بود و چه کرد؟! او در تمامی خصلت‌های بشری بی‌همتا بود و سجایای اخلاقی و شیوه‌های رفتاری او در حوزه مسائل فردی و اجتماعی، درس‌آموز تاریخ بود. در عدالت‌گستری، از ستم به موری نیز دریغ می ورزید. در عبادت و راز و نیاز با پروردگار، هنوز نخلستان‌های شهر کوفه، طنین مناجات شبانه او را به خاطر دارد. در یتیم‌نوازی، کوچه پس‌کوچه‌های شهر کوفه، بهترین شاهد صدق گام‌های کوتاه و آرام او در نقش مردی ناشناس است.
در شجاعت، هنوز دلاوری و قاطعیتش، آویزه گوش مجرمان و متجاوزان به حقوق امّت است، و در فصاحت و بلاغت هنوز خطبه‌های نهج‌البلاغه‌اش بی‌بدیل و منحصر به فرد است. بی‌شک؛ حقِّ بزرگ‌مردی همچون او را جز گره خوردن ولادت وی با خانه خدا و شهادت وی با شب قدر _ که در بزرگترین شب سال و در ارزشمندترین ماه سال قرار گرفته _ ادا نخواهد کرد. شایسته عدالت‌مردی همچون اوست که مؤمنان در فراق او در شب قدر، پا به پای گریه و ناله بر مصائب و خطاهای خویش، بگریند.
به هر تقدیر، آنچه اتفاق افتاده، تقارن هر سه شب _ که احتمال قدر بودنِ آنها از دیگر شبهای سال بیشتر است_ با مناسبت‌هایی حول محور علی بن ابیطالب، می‌باشد.
از پیامبر گرامی اسلام(ص) بشنویم که در بیانی می‌فرمایند: «برتری علی بن ابیطالب بر این امّت، همانند برتری ماه مبارک رمضان بر دیگر ماههاست. برتری علی بن ابی طالب بر این امّت، همچون فضیلت شب قدر بر دیگر شبهای سال است.
برتری علی بن ابی طالب بر این امت، مانند برتری شب جمعه بر سایر شبهای هفته است. پس خوشا به حال کسی که به او ایمان آورد و ولایتش را تصدیق کند، و وای بر کسی که منکر وی و حقانیت وی گردد. بر خداست که چنین کسی را از شفاعت پیامبرش(ص) در روز قیامت، محروم گرداند.»
آری! اگر او برترینِ امّت است، حقّ اوست که در برترین شب و برترین ماه سال به شهادت نائل آید. همین پیوند، موجب گشته تا همه ساله، روزه‌داران در شبهای قدر، به یاد عدالت، شجاعت و مردانگی وی بوده و از حیات نورانی و تابناک او درس گرفته، شاید که در روش‌های فردی و منش‌های اجتماعی‌شان تجدیدنظر کنند.
