ای سال نحس بری که برنگردی...

سال ۹۹ در سراشیبی پایان افتاده و شبکه‌های اجتماعی پر شده از مطالبی مثل «چیزی به پایان سال نحس نمانده، مراقب باشید نحسی این سال در روزهای آخر دامن‌گیرتان نشود و ...»، یا «ای سال نحس بری که برنگردی» و جملاتی شبیه این. از آن طرف در ترافیک خیابان یکی در میون صدای موزیک ماشین‌ها شعر قدیمی حاجی فیروز با صدای «مرتضی تهرانی» است که چند وقت پیش هم تیکی از خواننده‌های جدید بازخوانی‌اش کرده: «ای سال هرچه کردی، بری دیگه برنگردی، دلارو شکسته کردی، همه رو خسته کردی، دکونا رو تخته کردی، هرچی کار سخته کردی،  بری دیگه برنگردی و ..» خلاصه که این روزها همه مشغول نفرین کردن این سال بخت برگشته‌اند و فرش قرمز برای سال جدید پهن کرده‌اند. درست مثل پارسال و سال‌های پیش و ...به حافظه‌مان که رجوع کنیم، کمتر سالی بوده که موقع وداع لعن و نفرینش نکرده باشیم؛ بی‌توجه به اینکه زمان یک طیف به هم پیوسته است و تقسیم بندی آن براساس سال‌های تقویمی، قرارداد بین خودمان است برای فهم و درک و معنی دار کردن آن.اینطوری قضیه ترسناک‌تر می‌شود. این یعنی زندگی بی‌توجه به ناله و نفرین‌های ما، زحمت کوچکترین تغییری به خودش نمی‌دهد و همین‌طور بی‌رحم و قلدر هر بار غم و درد تازه‌ای بر سرمان آوار می‌کند. البته شاید زندگی قصد آزار ما ندارد، فقط می‌خواهد این درس را به ما بدهد که تا خودمان تغییر نکنیم هیچ چیز عوض نمی‌شود و ...