به گزارش آسوشیتدپرس شیوه کاشت عدسی به عنوان یک جراحی تجربی بر روی شمار کوچکی از کودکان مبتلا به تنبلی چشم در آمریکا که به علت تشخیص دیررس یا شدت تنبلی با روش‌های معمول قابل درمان نبودند، در معرض کوری تقریبا کامل قرار داشتند، به کار رفته است.
این رویکرد جدید استفاده از عدسی‌های کاشتنی مشابه همان کاری است در بزرگسالان دچار نزدیک‌بینی برای افزایش وضوح دید به سکار رفته است- اما این روش رسما برای استفاده در این کودکان هنوز مورد تایید قرار نگرفته است.
تا 5 درصد از کودکان به تنبلی چشم (آمبلیوپی) مبتلا هستند و در آنها توانایی بینایی یک چشم بسیار قوی‌تر از چشم دیگر است، در نتیجه مغز تصویر فرستاده‌شده از چشم ضعیف‌تر را نادیده می‌گیرد.
تنبلی چشم در صورت عدم درمان مناسب باعث می‌شود که اتصالات عصبی مناسب برای بینایی تشکیل نشود، و چشم تنبل برای همیشه بی‌استفاده بماند.
در صورت تشخیص زودرس تنبلی چشم – ترجیحا پیش از مدرسه - می‌توان به روش تقریبا ساده‌ای با پوشاندن چشم قوی، یا استفاده از قطره‌های خاص برای چند ساعت در روز، مغز را واداشت از چشم ضعیف‌تر هم استفاده کند. اما هرچه سن کودک بالا برود، تاثیر این درمان‌ها کمتر می‌شود و تقریبا تا 9 سالگی اتصالات چشم و مغز کاملا تثبیت شده‌اند.
علت اصلی این عارضه لوچی چشم، یا هماهنگ نبودن کامل چشم‌ها است. اما تفاوت زیاد در قدرت بینایی نیز می‌تواند تنبلی چشم ایجاد کند.
مشکل این است که کودکان نمی‌فهمند که تنها با یک چشم واضح می‌بینند و اغلب علامتی از داشتن اشکال بینایی بروز نمی‌دهند. بنابراین معمولا قبل از ورود به مدرسه از بچه‌ها آزمون بینایی به عمل می‌آید تا موارد پنهانی تنبلی چشم کشف شود.
یکی از روش‌های که اخیرا در مواردی برای حل این مشکل به کار رفته است، کاشتن عدسی در چشم است.
عدسی‌های کاشتنی برای بزرگسالان، که عدسی‌های درون‌چشمی فاکیک یا IOL نامیده می‌شوند،در سال 2004 به بازار آمدند. بر خلاف جراحی آب مروارید که نیاز به برداشتن عدسی طبیعی چشم که کدر شده است وجود دارد، در این روش عدسی مصنوع روی عدسی طبیعی که توانایی تمرکز درست ندارد، گذاشته می‌شود، و به این ترتیب بینایی بهبود پیدا می‌کند.
البته بعد از این جراحی باید مدت درازی بستن چشم سالم را هم انجام داد تا ارتباطات چشم به اصطلاح تنبل‌شده با مغز برقرار شود.
البته این روش خطرات خودش را هم دارد: عفونت جراحی، التهاب، امکان بالقوه ایجاد آب مروارید و قیمت بالای آن. این عدسی مصنوعی را در صورتی که مشکلی ایجاد کند، می‌توان برداشت.
اخیرا گزارش‌های چند نشریه پزشکی حاکی از آن است که جراحان دارند استفاده از این شیوه را برای موارد تنبلی چشمی که به درمان‌های دیگر پاسخ نداده‌اند، آغاز کرده‌اند. در یک بررسی بر روی چندین کودک در فرانسه این روش توانست در همه بیماران بینایی را پس از جراحی بهبود بخشد و نیمی از بیماران دید دوچشمی پیدا کردند.
گروهی از جراحان هم در این کودکان از روش لیزیک استفاده کرده‌اند.
دکتر مایکل رپکا، متخصص چشم کودکان از دانشگاه جانز هاپکینز می‌گوید هر دوی این روش‌ها در ابتدای راه خود قرار دارند.
دکتر رپکا می‌گوید بر مبنای تجربه درمان کودکان مبتلا به تنبلی چشم پس از 9 سالگی هم امکان‌پذیر است و او داده‌های خود در این مورد را به زودی منتشر خواهد کرد.
