ای روزهای خوب که در راهید

این روزها، دست­ها مهربان‌تر می­شوند و چشم­ها پاک­تر می­بینند و گوش­ها مراقب­ترند شاید صدای کسی را بشنوند، شاید عبور کسی را ببینند، شاید...

«این روزها که می گذرد هر روز
احساس می کنم که کسی در باد
 فریاد می زند
احساس می کنم که مرا
از عمق جاده­های مه آلود
یک آشنای دور صدا می­زند
آهنگ آشنای صدای او
مثل عبور نوروز
مثل صدای آمدن روز است
آن روز ناگزیر که می آید
روزی که عابران خمیده
یک لحظه وقت داشته باشند
تا سر بلند باشند
و آفتاب را
در آسمان ببینند»1

   هرچند همیشه و به­ویژه هر جمعه باید به یاد آن روز و آمدن صاحب آن روز خودمان را آماده کنیم؛ ولی ناگزیر و قتی به روزهای ویژه­ای مثل روز ولادت او نزدیک می­شویم دلمان بیشتر هوای دیدنش را دارد، دلمان بیشتر به شادی و صمیمیت روز آمدنش میل می­کند.

«... آن روز
 پرواز دست­های صمیمی
در جست و جوی دوست
 آغاز می­شود
روزی که روز تازه پرواز
روزی که نامه­ها همه باز است
روزی که جای نامه و مهر و تمبر
بال کبوتری را
  امضا کنیم
و مثل نامه­ای بفرستیم
صندوق­های پستی
آن روز آشیان کبوترهاست
روزی که دست خواهش کوتاه
روزی که التماس گناه است
... روزی که روی درها
با خط ساده ای بنویسند:
«تنها ورود گردن کج  ممنوع!»
و زانوان خسته مغرور
جز پیش پای عشق
با خاک آشنا نشود
و قصه های واقعی امروز
خواب و خیال باشند»2

   درست است که هنوز به آن روز نرسیده­ایم و کسی نمی­داند کداممان آن روز را می­بیند؛ اما خودمان را که برای آن روز باید آماده کنیم. اصلاً باید ویژگی­های آن روز را بشناسیم و تمرین کنیم تا کم­کم زندگی­هایمان را به برخورداری از آن ویژگی­ها انس و الفت بدهیم. راستی آن روز چگونه روزی است؟

«... روز وفور لبخند
لبخند بی دریغ
لبخند بی مضایقه چشم­ها
آن روز
بی چشم­داشت بودن لبخند
قانون مهربانی است
...روزی که توپ‌ها
در دست کودکان
 از باد پر شوند
روزی که سبز زرد نباشد
گل­ها دوست داشته باشند
هر جا که دوست داشته باشند
 بشکفند
دل­ها اجازه داشته باشند
هر جا نیاز داشته باشند
بشکفند
آیینه حق نداشته باشد
 با چشم­ها دروغ بگوید
دیوار حق نداشته باشد
 بی پنجره بروید
آن روز
دیوار باغ و مدرسه کوتاه است
 ... روزی که آسمان
در حسرت ستاره نباشد
روزی که آرزوی چنین روزی
محتاج استعاره نباشد»3
مسابقه بزرگ روزهای آفتابی

 در آستانه تولد موعودی که همه چشم به راه اوییم و باید به­عنوان منتظران آمدنش خوب بودن و خوب شدن را تمرین کنیم؛ می‌خواهیم با مسابقه بزرگ «روزهای آفتابی» با الهام از شعر زیبای قیصر امین­پور، آن روزها را تصور کنیم و تصورهایمان را چه در قالب واژه­ها (به زبان شعر، داستان و ...) و چه با کمک رنگ و تکنیک­ (با زبان نقاشی، تصویرگری،کارهای حجمی و...) به تصویر بکشیم  و برای دوچرخه - خانه فیروزه­ای بفرستیم تا هم دوستانمان از تماشای این آثار لذت ببرند و هم به امید خدا جایزه­ای به یادگار از دوچرخه بگیریم.

   برای شرکت در این مسابقه، از دو راه متفاوت می­توان وارد شد: یکی این که شعر قیصر امین­پور را- که اینجا بخش­هایی از آن آمده- در نظر داشته باشیم و هرطور که به ذهنمان می­رسد، آن روزها را به زبان خودمان به تصویر درآوریم. مثلاً شاید یکی ذوق نقاشی و تصویرگری­ خوبی داشته باشد و بنشیند برای این شعر یا قسمت‌هایی از آن را تصویرگری کند، یا کاردستی مناسبی درست کند.

   یکی دیگر هم ممکن است یک مصرع از این شعر را برای شروع یک شعر یا داستان یا ... انتخاب کند و ادامه­ای متفاوت بنویسد و ...

   راه دیگر این که در خانه فیروزه­ای این شماره دو تصویر را که یکی از آنها اثر ندا عظیمی است و دیگری کار امیرشعبانیپور (تصویرگری برای دو مطلب دیگر صفحه های خانه فیروزه ای)چاپ شده؛ می­شود با الهام از این تصویرها متنی نوشت یا قسمتی از هرکدام از این تصویرها را برداشت و بقیه آن را هر طور که تخیل هر شرکت کننده مجال می­دهد، ادامه داد و...

   حالا این شما و این شعر و تصویر، دوچرخه منتظر کارهای خوب شماست. فقط یادمان باشد کارهایمان را حداکثر تا پانزدهم ماه میهمانی خدا و روز تولد امام حسن مجتبی ع برای دوچرخه بفرستیم وروی پاکت بنویسیم: مربوط به مسابقه بزرگ «روزهای آفتابی» ­ 

«... ای روزهای خوب که در راهید!
ای جاده­های گمشده در مه
ای روزهای سخت ادامه!
از پشت لحظه­ها به در آیید!
ای روزهای آفتابی!
ای مثل چشم­های خدا آبی!
ای روز آمدن!
ای مثل روز آمدنت روشن!
این روزها که می­گذرد هرروز
در انتظار آمدنت هستم!
اما
با من بگو آیا من نیز
در روزگار آمدنت هستم؟»4

-----

1تا4. بخش­هایی از شعر «روز ناگزیر» شاعر بزرگ معاصر قیصر امین­پور