همشهری آنلاین _ زهرا بلندی: «مهدی عبدالحسینی» نقاش و مجسمه‌ساز ۴۵ ساله ساکن محله خانی‌آباد نو بعد از ۲۰ سال شاگردی نزد استاد کاتوزیان، اکنون دارنده افتخارات متعدد در رشته نقاشی و مجسمه‌سازی است. تعلق خاطر این هنرمند برجسته به محله قدیمی‌اش و تلاش‌هایی که برای انتقال تجربیاتش به اهالی هنردوست محله به کار گرفته، بهانه‌ای شد تا با او همکلام و با فعالیت‌هایش نیز بیشتر آشنا شویم.
«پدر مرحومم به‌صورت تجربی در هنر خوشنویسی و نقاشی مهارت داشت و نقش بسزایش در کشف و شکوفایی استعدادهایم غیرقابل چشمپوشی است.» این نخستین بخش صحبت‌های عبدالحسینی است که با بیان آن می‌گوید: «پدرم با تهیه لوازم اولیه و آموزش هنر نقاشی و خوشنویسی شرایط شکوفایی این استعداد را در من فراهم کرد، اما با ورود به مدرسه علاقه‌ام به نقاشی چند برابر شد. روزهای جنگ بود و همه مشتاق درست کردن روزنامه دیواری بودند و اغلب، کشیدن نقاشی‌های روزنامه دیواری به من سپرده می‌شد و به همین دلیل همیشه در منطقه صاحب رتبه می‌شدم.» عبدالحسینی ادامه می‌دهد: «۱۹ ساله بودم که یادگیری نقاشی به‌صورت آکادمیک را نزد «اسماعیل مرضایی» شروع کردم. چندسالی در خدمت استاد دوره دیدم. طی آن سال‌ها علاوه بر کسب مهارت در هنر نقاشی روی سفال، چرم و...، حضور در نمایشگاه‌های بین‌المللی را هم در کارنامه هنری‌ام به ثبت رساندم.» آشنایی‌اش با استاد «مرتضی کاتوزیان» داستان جالبی دارد. عبدالحسینی در جریان سختگیری استاد برای پذیرش شاگرد و به دنبال راهی برای حل این مسئله بود.
می‌گوید: «در یک نمایشگاه اتفاقی همسر استاد کاتوزیان را ملاقات کردم و بعد از آشنایی با وی با اصرارهای مکرر از ایشان خواستم تا من را به استاد معرفی کنند و درخواست ملاقاتم را بپذیرند. آن زمان خبری از تلفن همراه نبود. تلفن منزل‌مان را روی کاغذ نوشتم و از همسر استاد خواستم تا آن را به دست استاد برساند. در عین ناباوری خیلی زود استاد با من تماس گرفتند و آمادگی خود را برای دیدن نمونه کارهایم اعلام کرد. بعد از تأیید کارهایم شاگردی‌ام نزد استاد آغاز شد. ۲۰ سال از آن روز می‌گذرد، اما هنوز هم خدمت استاد کاتوزیان درس پس می‌دهم.» شرکت در نمایشگاه‌های بین‌المللی، کسب رتبه‌های ملی و بین‌المللی، نمایش آثار در فرانسه و اسپانیا و... جزء دستاوردهای مهم این نقاش است که با بیان آنها می‌گوید: «مجسمه‌سازی را هم حدود ۱۵ سال پیش تجربه کردم. مهارتم در طراحی قابل قبول بود و آناتومی صورت را به خوبی می‌شناختم. همان‌کاری را که در طراحی و نقاشی رنگ و روغن و مداد انجام می‌دادم، این بار با خمیر در هنر مجسمه‌سازی پیاده کردم. بیش از ۱۰ سال است شخصیت‌سازی می‌کنم. مجسمه‌های سفارشی می‌سازم و آنها را در برخی آموزشگاه‌ها و حتی دانشگاه‌ها به‌عنوان مدل آموزشی ارسال می‌کنم. طراحی و ساخت کتیبه و تولید بوم‌های گوه‌دار برای استادان برجسته کشور هم دیگر فعالیت‌هایی است که انجام می‌دهم.»
- آماده اشتغالزایی برای اهالی
این روزها فعالیت‌هایش در محیطی ثابت خلاصه نمی‌شود. ضمن آموزش نقاشی در مؤسسه‌های مختلف و خصوصی، در کارگاه مجسمه‌سازی که در محله کهریزک راه انداخته نیز به ساخت مجسمه می‌پردازد. او با بیان اینکه در حال حاضر حدود ۲۵۰ شاگرد دارد، می‌گوید: «در مؤسسات محله‌های مختلفی همچون جمهوری، ستارخان و فرشته به آموزش می‌پردازم و در هفته یک‌بار برای آموزش به کارکنان پتروشیمی به عسلویه مسافرت می‌کنم.» وقتی از او می‌خواهیم تا درباره کارگاه مجسمه‌سازی‌اش بیشتر توضیح بدهد، می‌گوید: «در این کارگاه به ساخت مجسمه‌های سفارشی، طراحی و ساخت برخی کتیبه‌ها و بوم‌های گوه‌دار برای استادان برجسته نقاشی همچون استاد کاتوزیان می‌پردازم.» این دارنده مدرک درجه ۲ هنری، که در تلاش برای اخذ مدرک درجه یک هنری است، از تعلق خاطر به محله قدیمی‌اش خانی‌آباد نو یاد می‌کند و می‌گوید: «بعد از سال‌ها زندگی و اشتغال در محله‌های شمالی شهر ۵ سال پیش دوباره برای سکونت به اینجا بازگشتم. عبدالحسینی ادامه می‌دهد: «بعد از یک سال برگزاری دوره‌های آموزشی خصوصی به پیشنهاد مدیر وقت محله به‌عنوان مربی در سرای محله خانی‌آباد نو مشغول کار شدم.
آموزش هنر و نذر فرهنگی برای شادی روح پدر و مادرم مهم‌ترین دلیل حضور و علاقه‌ام برای شروع این کار بود و خوشبختانه با استقبال خوب اهالی محله هم روبه‌رو شد و حتی طی ۲ سال مربیگری در سرای محله در سال‌های ۱۳۹۶ و ۱۳۹۷ با آثار شاگردان نمایشگاه‌های بزرگی برگزار کردیم.» هنرمند باتجربه‌ای که علاقه‌مند به ارائه تجربیاتش به دوستداران هنر در محله‌اش است، می‌گوید: «متأسفانه از ۲ سال پیش فضای داخل سرای محله برای آموزش نقاشی از من گرفته شد و با وجود پیگیری‌های من و شاگردان از آن پس دیگر امکان برگزاری کلاس‌ها فراهم نشد، این درحالی است که بیشتر شاگردان و خانواده‌ها ترجیح می‌دهند از کلاس‌هایی که در مراکز دولتی همچون‌سراهای محله برگزار می‌شود، استفاده کنند. بسیاری از هنرجویان محلی پیگیر برگزاری کلاس‌هایم هستند، اما حتی با اعمال محدودیت‌ها هم امکان برگزاری کلاس‌ها وجود ندارد.
متقاضیان زیادی برای این کار وجود دارند، اما فضای مناسبی برای کار در اختیار ما نیست.» او در ادامه به قابلیت‌های کارگاه مجسمه‌سازی در ایجاد شغل برای بیکاران محله اشاره می‌کند و می‌گوید: «متأسفانه کارگاهم ظرفیت تشکیل کلاس‌های آموزشی و کارآفرینی را ندارد و اگر فضایی در محله در اختیار من گذاشته شود می‌توانم برای خانواده‌های نیازمند ضمن آموزش قالب‌گیری و ریخته‌گری، اشتغالزایی کنم.»
- قدر زیبایی‌ها را بدانیم
با توجه به اینکه خودم بزرگ شده جنوب شهر هستم به خوبی در جریان نیازها و مشکلات ساکنان این مناطق به‌خصوص در حوزه مسائل هنری و فرهنگی هستم. «مهدی عبدالحسینی» با بیان این جمله درباره زیبایی‌ها و نازیبایی‌های محله‌اش می‌گوید: «یکی از زیبایی‌های محله‌های جنوبی شهر و محله‌ای همچون خانی‌آباد نو همبستگی بیشتر بین اهالی محله و استعدادهای هنری است که می‌توان آنها را در سنین مختلف شناسایی کرد.» او در ادامه از امکانات محدود هنری به‌عنوان نازیبایی‌های محله‌های جنوبی شهر یاد می‌کند و می‌گوید: «در مناطق جنوبی شهر آن‌طور که باید به هنر بها داده نمی‌شود. طی سال‌های فعالیتم در مناطق مختلف شهر حضور داشتم و امکانات مناطق جنوبی با مناطق شمالی قابل قیاس نیست.»
او از تلاشش برای کاهش شهریه کلاس‌های هنری و ایجاد شرایط مناسب برای یادگیری هنر یاد می‌کند و با بیان اینکه باید قدر زیبایی‌ها را بدانیم و نازیبایی‌ها را رفع کنیم، می‌گوید: «نیاز است فضای پرنشاط‌تری برای اهالی محله ایجاد شود. برگزاری برنامه‌های شاد و مفرح و افزایش کلاس‌های هنری در داشتن محله‌ای پویا و بانشاط مؤثر خواهد بود. رنگ‌آمیزی دیوارهای محله با مشارکت هنرمندان نوجوان وجوان محله ایده‌ای است که در صورت اجرایی شدن آثار مثبت زیادی به همراه خواهد داشت.»
نظر شما