همشهری آنلاین_پریسا نوری: شاید با نگاهی به صنعت خودروسازی کشورمان فکر کنیم این فناوری به این زودی‌ها به دست ما نمی‌رسد و سوار شدن بر خودرو هوشمند وطنی یک رویای دور به نظر برسد؛ اما واقعیت این است که این تکنولوژی توسط چند نفر از دانشجویان دانشگاه علم و صنعت طراحی و در مسابقات بین‌المللی خودرو خودران برگزیده شده است. به این بهانه با «عباس امیدی» مدیر تیم رباتیک و هوش مصنوعی این دانشگاه که در همسایگی ما و محله حکیمیه زندگی می‌کند، گفت‌وگو کردیم.
هفته گذشته و در مسابقات بین‌المللی «فیرا» با طراحی نرم‌افزار هوشمند خودرو خوران بین ۳۵ تیم از دانشگاه‌های مختلف جهان رتبه اول را به دست آوردید، قبل از کسب این موفقیت بین‌المللی، چه مسیری را طی کردید؟
از سال ۹۸ و در بحبوحه شیوع کرونا تیم ۵ نفره ما از دانشگاه علم و صنعت در مسابقات کشوری هوش مصنوعی که به میزبانی دانشگاه صنعتی شریف برگزار شد، شرکت کرده و رتبه اول را به دست آوردیم، سال ۹۹ هم در مسابقات بنیاد ملی نخبگان در زمینه خودرو خودران تیم اول شدیم؛ چند هفته پیش هم در مسابقات بین‌المللی فیرا در یک محیط شبیه‌سازی شده مسابقه دادیم و باز هم اول شدیم.
برگزیدگان مسابقات فیرا قرار است در یک مسابقه بین‌المللی که ماه آینده به‌صورت حضوری در کشور برزیل برگزار می‌شود، شرکت کنند. برای حضور در این رقابت آماده‌اید؟
برای شرکت در این مسابقه از نظر فنی و علمی آمادگی کامل داریم اما متأسفانه چون واکسن کرونا نزده‌ایم نمی‌توانیم در این مسابقه شرکت کنیم.
در ۲۲ سالگی مدیر تیمی هستید که در مسابقات جهانی خودرو خودران در رقابت با ۳۵ تیم رتبه اول را به دست آورده، چه عاملی بیش از بقیه در این دستاورد تأثیرگذار بوده است.
فکر می‌کنم مدرسه در هدایت من به این مسیر خیلی مؤثر بوده چون در دوره دبستان معلمان مدرسه امام خمینی حکیمیه خیلی ما را تشویق می‌کردند که در در امتحان ورودی مدارس تیزهوشان قبول شویم. محیط و جو مدرسه تیزهوشان علامه حلی هم به من انگیزه داد که برای برای موفقیت در کنکور و قبولی در رشته‌های خوب دانشگاه تلاش کنم؛ خوشبختانه در کنکور با رتبه ۲۹۳ رشته مهندسی برق پذیرفته شدم و در دانشگاه در مسیر طراحی نرم‌افزار هوش مصنوعی و خودروهای هوشمند قرار گرفتم.
برای آینده تحصیلی و شغلی اتان چه برنامه‌ای دارید. آیا قصد دارید در زمینه خودروهای هوشمند کار کنید؟
برای ادامه تحصیل در یکی از دانشگاه‌های کانادا دعوت نامه گرفته‌ام و احتمالاً سال آینده به این دانشگاه می‌روم تا دانش و تجربه‌ام در این زمینه بیشتر شود. دلم می‌خواهد بعد از پایان درسم به ایران برگردم و اگر زمینه‌اش فراهم باشد روی ساخت خودروهای هوشمند کار کنم. متأسفانه از فناوری هوش مصنوعی در ایران استفاده نمی‌شود چون پولساز نیست، ولی از آنجایی که این فناوری ایمنی خودرو و سرنشنیان را افزایش می‌دهد در کشورهای دیگر بسیار مورد استقبال قرار گرفته است.
درباره نرم‌افزاری هوشمند خودرو خودران که طراحی کردید، کمی توضیح دهید.
با کمک این نرم‌افزار و اجرای این فناوری بر روی خودروها، دیگر چیزی به نام تصادف در کار نیست چون خودروهای هوشمند همه علائم ترافیکی را می‌شناسند و اگر به مانعی برسند متوقف شده و مانع را دور می‌زنند، در واقع امکان تصادفات رانندگی را به صفر می‌رسانند.
از ساکنان محله حکیمیه در شمال شرق تهران هستید. چقدر از امکانات محله و منطقه برای رسیدن به این موفقیت استفاده کردید؟
سرای محله حکیمیه یک کتابخانه بزرگ و خوب دارد که وقت‌هایی که به مدرسه نمی‌رفتم، ساعت‌ها در سالن این کتابخانه مطالعه می‌کردم.
در شمال شرق تهران کلوب یا باشگاه‌هایی برای دورهمی و تبادل دانش نخبگان وجود دارد؟
خیر. معمولاً بچه‌ها برای تبادل اطلاعات در دانشگاه دور هم جمع می‌شویم و خارج از فضای دانشگاه جایی را نمی‌شناسیم که دور هم جمع شویم. اگر درسراهای محله برای یکی دو ساعت در روز یا هفته فضایی برای دورهمی‌های علمی تخصیص داده شود به تبادل نظر و رشد بچه‌ها کمک می‌کند.
از نظر جوانی مثل شما که دوره کودکی و نوجوانی را در محله حکیمیه گذرانده‌اید، این محله چه ویژگی دارد؟
حکیمیه محله بسیار خوبی است، چون اکثر ساکنان آن قدیمی هستند و همدیگر را می‌شناسند و مثل یک خانواده بزرگ هستیم. من دوستانی در این محله دارم که سابقه رفاقتمان به بیش از ۱۵ سال می‌رسد یعنی از همان موقع که بچه بودیم و در کوچه‌ها بازی می‌کردیم با هم دوست هستیم. این موضوع برای هم دانشگاهی‌هایم عجیب است. وقتی به همکلاسی‌هایم می‌گویم با بچه‌های محله رفاقت دارم، با تعجب می‌گویند «ما حتی همسایه‌های ساختمانمان را هم نمی‌شناسیم»
- خاطره‌ای از مسابقات بین‌المللی فیرا
یکی از تیم‌هایی که قرار بود با ما مسابقه بدهد، تیم دانشگاه ملی سئول از کره‌جنوبی بود. دانشگاه ملی سئول بهترین دانشگاه کره‌جنوبی است و رنکینگ خیلی خوبی دارد و جزو چند دانشگاه برتر دنیاست؛ هر قدر درباره این دانشگاه تحقیق می‌کردیم بیشتر استرس می‌گرفتیم و نگران می‌شدیم چون می‌دانستیم امکانات زیادی برای موفقیت دارند. اما در مرحله نهایی آنها نتوانسند به چهار تیم آخر صعود کنند ولی ما توانستیم. آنجا متوجه شدیم که تلاش و پشتکار از رنکینگ و رتبه دانشگاه برای کسب موفقت تأثیرگذارتر است.
- سختی‌های رسیدن به موفقیت
تیم ما ۵ نفره است و بعضی از بچه‌ها ساکن تهران نیستند و در خوابگاه زندگی می‌کنند. با توجه به اینکه خوابگاه دانشگاه به خاطر کرونا تعطیل بود، ما جایی را نداشتیم که دور هم جمع شویم و کار کنیم. بالاخره موفق شدیم مدیران دانشگاه را راضی کنیم که چند روز اجازه دهند به خوابگاه برویم و کار کنیم. در آن مدت چون وقت کافی نداشتیم ۲۴ ساعته کار کردیم. خواب و استراحتمان را شیفت‌بندی کرده بودیم و کار را یک لحظه تعطیل نکردیم. یکی دیگر از مشکلات ما کمبود قطعات الکترونیک است. برای ساخت این خودرو یکی از قطعات در ایران پیدا نمی‌شد و به ناچار از خارج کشور سفارش دادیم و تا به دستمان برسد یک ماه طول کشید.
نظر شما