به عقیده محققان بیمارستان «هاتفورد» بسیاری از مردم آمریکا وقتی بر بالین عزیز در حال مرگشان قرار می‌گیرند، انتظار دارند در آخرین لحظه‌ها معجزه‌ای اتفاق بیفتد و رحمتی آسمانی او را دوباره به زندگی برگرداند.
اینکه 57 درصد پرسش شوندگان عقیده دارند خداوند عاقبت دخالت می‌کند و در عین ناامیدی مطلق پزشکان، بیمارشان را نجات می‌دهد در وهله اول اعتقادی کاملا شخصی است ولی مسئله وقتی شروع می‌شود که بسیاری از همراهان، مصرانه از کادر پزشکی می‌خواهند همچنان به مداخله‌های درمانی ادامه دهند.
سؤال بزرگ این است که «در این جزیره سرگردانی وقتی بیماران و همراهان وارد قلمرویی می‌شوند که از حیطه نظر و ارزیابی علم پزشکی خارج است، پزشکان چگونه باید تصمیم بگیرند؟» اعتقادهای مذهبی جلوه‌های گوناگونی دارند و نمی‌توان گفت که همه آنها به حال بیماران مفید هستند. بین بیماری که در لابه‌لای غم و اندوه بیماری‌اش به‌دنبال یک نشانه و حداکثر خیر ممکن می‌گردد و بیماری دیگر که بیماری‌اش را عقوبت گناهان می‌پندارد و نمی‌تواند با آسودگی و خاطری نیرومند تن به درمان دهد تفاوت از زمین تا آسمان است.
پزشکان نمی‌توانند زیروبم‌های تمام این اعتقادهای ایمانی را درک کنند اما برقراری ارتباط صحیح با بیماران و همراهانشان به نحوی که احساس کنند نظرات آنها اموری یاوه و پوچ پنداشته نمی‌شود باعث می‌شود عبور از گردنه مصایب بیماری برای همه سبکتر شود.
