روزها را شمارش کنیم...

 البته هنوز هیچ‌کس نمی‌داند که مدرسه‌ها حضوری است یا غیر حضوری. چندروز پیش خبری خواندم که به‌زودی میلیون‌ها دُز واکسن دانش‌آموزی وارد کشور می‌شود تا راهی برای بازگشایی مدرسه‌ها شود. «کریم همتی»، رئیس جمعیت هلال‌احمر ایران گفت: «به‌علت این‌که در آستانه‌ی بازگشایی مدرسه‌ها در سال تحصیلی جدید هستیم، رئیس‌جمهور تأکید داشتند که واکسیناسیون دانش‌آموزان نیز آغاز شود. بر همین اساس، ۱۰ میلیون دز، واکسن مخصوص سن‌های ۱۲ تا ۱۸سال  وارد خواهد شد  تا دانش‌آموزان نیز در مقابل کرونا ایمن شوند.»
 او گفت: «واکسن‌هایی وارد کشور می‌شود که تأیید بهداشت جهانی را داشته و پس از آن وزرات بهداشت این واکسن‌ها را تأیید کرده و اثر بخشی آن‌ها در مقیاس زیاد است.»
دوم: هرسال این موقع دنبال لباس فرم، کیف مدرسه و نوشت‌افزار بودیم، از مدرسه به ما زنگ می‌زدند که از کجا باید لباس فرم تهیه کنیم و خیلی دلشوره داشتیم که لباس‌های فرم ما خیلی خوب باشند و رنگش خیلی ضایع نباشد و در آن راحت و آسوده باشیم. اما انگار امسال از این خبرها نیست. سال گذشته یک کیف مدرسه خریده‌ام که اصلاً به آن دست  نزدم. انگار همین الآن از فروشگاه خریده‌ام. کفش‌هایم هم نو است؛ اما دیگر به پایم کوچک شده. از کفش‌هایم هم زیاد استفاده نکرده‌ام، چون در سال گذشته به‌ندرت ماهی یک‌بار از خانه بیرون رفتیم و بیش‌تر در خانه و قرنطینه به‌سر بردیم. حیف، کاش کفش‌ها هم مثل کیف‌ها خیلی به رشد بدن ارتباط نداشتند.
سوم: حالا که فکرش را می‌کنم در این سه‌ ماه تابستان چه کرده‌ام و چه کارهایی می‌توانستم بکنم، کمی به فکر فرو می‌روم. خب من این‌روزها با دوستانم در واتس‌اپ چت می‌کنیم.  البته من سیم‌کارت و تلفن‌همراه ندارم و از واتس‌اپ مادرم استفاده می‌کنم. برای این‌که مادرها ندانند ما به هم چه می‌گوییم، یک زبان رمزی اختراع کردیم! برای هم داستان‌هایی را فقط با استفاده از ایموجی تعریف می‌کنیم. مادرم به من گفت: «هرگز چت‌های مرا نمی‌خواند.» اما چند روز پیش پرسید: «دخترجان، چرا این‌همه توی چت با دوستانت از ایموجی استفاده می‌کنید؟یعنی دو کلام حرف حسابی ندارید به هم بزنید! البته که من چت شما را نخوانده‌ام، اما این‌جا گاهی دست آدم می‌خورد و بعضی گروه‌ها یک‌هو باز می‌شود.»